Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Δυνατότητα στις/στους τρανσέξουαλ να αλλάξουν ταυτότητα


Σειρά της Κούβας


Την ετικέτα της ομοφοβικής χώρας ετοιμάζεται να αποτινάξει η Κούβα. Η Βουλή της χώρας αναμένεται να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο που θα αναγνωρίζει νομικά δικαιώματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θα επιτρέπει τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου και θα δίνει τη δυνατότητα στους τρανσέξουαλ να αλλάξουν ταυτότητα. Υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό γι' αυτό το βήμα είναι η Μαριέλα Κάστρο, κόρη του Ραούλ Κάστρο και ανιψιά του Φιδέλ, η οποία είναι διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Σεξουαλικής Αγωγής και αγωνίζεται από χρόνια για τα δικαιώματα των γκέι.

*Φαίνεται ότι το επίθετο Κάστρο και η επανάσταση πάνε πακέτο...


Κ. Β.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/03/2008

Χορηγήθηκε άσυλο στον Ιρανό ομοφυλόφιλο πρόσφυγα


Η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα (ΕΟΚ) βρίσκεται στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσει ότι ο Ιρανός γκέι πρόσφυγας που αναγνωρίζεται με το όνομα "Άλεξ", πήρε τελικά άσυλο, μετά την επανεξέταση της υπόθεσής του.

Η ΕΟΚ ευχαριστεί θερμά όλους και όλες που βοήθησαν ενεργά στην κινητοποίηση που έγινε εντός και εκτός Ελλάδας συμβάλλοντας στο θετικό αυτό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα ευχαριστεί τον Συνασπισμό που από την πρώτη στιγμή που έλαβε γνώση του θέματος συνέβαλλε σημαντικά στην θετική έκβασή του και τον Υφυπουργό Κο Χηνοφώτη που ανταποκρίθηκε, αναγνωρίζοντας το δίκαιο της υπόθεσης του "Άλεξ".


Αντιγράφουμε την απόφαση.

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΏΝ
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ
Αθήνα, 28 Μαρτίου 2008-03-28
Κυρία
Ιωάννα – Μαρία Τζεφεράκου
Δικηγόρο

Με την παρούσα θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι το αίτημα του πελάτου σας, Ιρανού υπηκόου, ΧΧΧ, για την αναγνώρισή του με την ιδιότητα του πρόσφυγα στη χώρα μας, έγινε αποδεκτό, με την υπ’ αριθμ. 95/43303 από 27-3-08 απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών, καθόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της παραγράφου Α του άρθρου 1 της σύμβασης της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες.
Με εκτίμηση

(υπογραφή)
Παναγιώτης Χηνοφώτης
Ναύαρχος ε.α. – Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ.

* * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * *

Το Δ.Σ. της ΕΟΚ
Πηγή: Ιστοσελίδα ΕΟΚ

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Χρήστος Δήμας «Ανάσα»


Οι Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του σκηνοθέτη και συγγραφέα
Χρήστου Δήμα: «Ανάσα»

Το βιβλίο περιέχει DVD με την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του Χρήστου Δήμα


Για τον Χρήστο Δήμα θα μιλήσει η Πόλυ Λυκούργου, δημοσιογράφος (περιοδικό Σινεμά), ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο ηθοποιός Κώστας Φαλελάκης

Την Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008, ώρα 20.30

Η παρουσίαση θα γίνει στο βιβλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης,
Αντωνιάδου 6, Αθήνα τηλ. 210.8826600

Ζαν Ζενέ


"Genet considered Nazism an absolute evil… In his novel Funeral Rites he would express his erotic fascination with Hitler, but he was no apologist for Fascism. He esteemed Hitler precisely as the devil incarnate. In fiction Genet used Hitler as a kind of shorthand for evil, and in conversation he recognized how fatuous and materialistic he was, more a drugged monster than a conscious Satan".

(από το βιβλίο του Edmund White για τον Ζενέ...που αναμένεται να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά το φθινόπωρο ενώ άρχισαν να δημοσιεύονται ασήμαντοι λίβελοι όπως του Ivan Jablonka: δεν θα πάρω ούτε από περιέργεια-προτιμώ να ξαναδιαβάσω τον
Αιχμάλωτο του Έρωτα...)

Θα επανέλθουμε.


Πηγή : Θεόδωρος Γρηγοριάδης "Χάρτες"

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Πρώτοι γάμοι με κουμπάρο τον ΣΥΝ


Στην τελική ευθεία βρίσκονται οι προετοιμασίες για την τέλεση των πρώτων τριών πολιτικών γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα.

Οδυνηρός συμβιβασμός του Αρχιεπισκόπου για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης

«Σκληροί»- Ιερώνυμος 1-0




Την πλήρη αντίθεσή της για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης εξέφρασε χθες η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, με μια σκληρή ανακοίνωση που θύμισε παλαιότερες εποχές. Οι «σκληροί» της Ιεραρχίας βρέθηκαν να έχουν σαφή πλειοψηφία στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, οδηγώντας τον κ. Ιερώνυμο στον πρώτο οδυνηρό συμβιβασμό.


O Αρχιεπίσκοπος μπόρεσε απλώς να αποτρέψει την αποδοχή εισηγήσεων που προέβλεπαν... κυρώσεις για όσους θελήσουν να υιοθετήσουν το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά και σύγκρουση με την Πολιτεία αν επιμείνει στην ψήφιση του νομοσχεδίου Χατζηγάκη. Οι συνολικά 13- μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο- ιεράρχες της Συνόδου αποφάσισαν ότι η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την τέλεση του γάμου κατά το ορθόδοξο τυπικό, «ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη “συζυγική” σχέση εκτός αυτού».


Η απόφαση της Συνόδου πάντως απέχει μακράν από τις απόψεις που είχε διατυπώσει την περασμένη εβδομάδα ο Αρχιεπίσκοπος μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη. Υπενθυμίζεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε εμφανιστεί διαλλακτικός και είχε πει ότι η Εκκλησία δεν κάνει εκπτώσεις στο θέμα της ιερότητας του γάμου, αλλά ταυτόχρονα σέβεται τις επιλογές «των ανθρώπων που θέλουν κάτι ξεχωριστό από την Εκκλησία». Ενδεικτικό είναι πως ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτης Άνθιμος, όταν ρωτήθηκε για τη διάσταση απόψεων Συνόδου- Αρχιεπισκόπου δήλωσε ότι «εκείνη ήταν η άποψη του ενός και αυτή είναι των δεκατριών».


Στην ανακοίνωσή της η Σύνοδος τονίζει ακόμα ότι το σύμφωνο, σε περίπτωση κατά την οποία εφαρμοστεί, θα αποτελέσει βόμβα στα θεμέλια της χριστιανικής οικογένειας και όλης της ελληνική κοινωνίας. Αναφέρει ακόμη ότι «η Εκκλησία είναι παντελώς αδύνατο να συγκατατεθεί στο διαμορφούμενο νομοσχέδιο για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, η εφαρμογή του οποίου υποθάλπει και νομιμοποιεί βαρύτατα ηθικά αμαρτήματα» και ότι η Σύνοδος εύχεται να μην καταστεί νόμος του κράτους.


Εκκλησιαστικές πηγές καθώς και Ιεράρχες που μίλησαν στα «ΝΕΑ» τονίζουν ότι ο κ. Ιερώνυμος δεν πήρε πίσω τη δήλωσή του, αλλά αναγκάστηκε να κάνει συμβιβασμό και να κρατήσει τις ισορροπίες. Τηρώντας το Συνοδικό Σύστημα- δηλαδή τις δημοκρατικές διαδικασίες- προσυπέγραψε την απόφαση που εξεδόθη. Δηλαδή ενέκρινε την πιο σκληρή γραμμή της Συνόδου για το νομοσχέδιο, φρόντισε όμως να μην περάσουν οι ακραίες τοποθετήσεις για σύγκρουση, παρέμβαση ή ανάμειξη στο έργο της Πολιτείας καθώς και για πνευματικές κυρώσεις. Γι΄ αυτό και η Σύνοδος εκφράζει απλώς «ευχή και ελπίδα» να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αρχιεπίσκοπος διατύπωσε και χθες την ίδια άποψη όπως και κατά τη συνάντησή του με τον κ. Χατζηγάκη. Μάλιστα, τις θέσεις του υποστήριξαν τουλάχιστον τρεις μητροπολίτες. Έλεγαν δηλαδή ότι η Εκκλησία ανέκαθεν αποδέχεται μόνο τον θρησκευτικό γάμο, αλλά δεν πρέπει να ασχοληθεί με άλλα θέματα που δεν αφορούν το ποίμνιό της ούτε να συγκρουστεί με την Πολιτεία.


Η στήριξη που προσέφεραν οι τρεις Μητροπολίτες- Ιωαννίνων, Ζακύνθου και Τρίκκης- δεν ήταν αρκετή. Οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Άνθιμος και Καλαβρύτων Αμβρόσιος, σύμφωνα με πληροφορίες, ζήτησαν από τη Σύνοδο να προβλεφθούν πνευματικές κυρώσεις για όσους ακολουθήσουν το σύμφωνο και να υπάρξει εντονότερη διαμαρτυρία για το νομοσχέδιο. Με τις απόψεις αυτές συμφώνησαν περίπου 6-7 μητροπολίτες που βρίσκονται πιο κοντά στο «συντηρητικό μπλοκ» της Ιεραρχίας.


Υπενθυμίζεται ότι ο Μητροπολίτης Άνθιμος από την πρώτη στιγμή είχε πει ότι το νομοσχέδιο είναι «επισημοποίηση της πορνείας», ενώ και άλλοι μητροπολίτες δήλωναν αντίθετοι με το σύμφωνο.

Ισχύει σε όλη την Ευρώπη

Μήνυμα προς την Εκκλησία, ότι θα ακούσει τις απόψεις της αλλά το νομοσχέδιο θα προωθηθεί, έστειλε χθες ο κ. Χατζηγάκης. Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφων για την απόφαση της Συνόδου, είπε ότι «οι απόψεις της Εκκλησίας είναι σεβαστές και καταγράφονται με προσοχή. Πιστεύω όμως ότι αποτελεί άλλο πράγμα η νομιμοποίηση της ελεύθερης συμβίωσης με θρησκευτικό γάμο (όπως απαιτεί, ευλόγως, η Εκκλησία) και τελείως διαφορετικό η ρύθμιση των υπαρκτών κοινωνικών της συνεπειών, που θέλει να επιφέρει το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης». Προσέθεσε επίσης πως το σύμφωνο ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και ότι πρόκειται για υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο επιβάλλει στην Πολιτεία την προστασία των παιδιών που αποκτώνται από την ελεύθερη συμβίωση- τα οποία ήδη ανέρχονται σε 5% του συνόλουτων γυναικών και των μονογονεϊκών οικογενειών.

Στο μεταξύ, σε αλλαγές προσώπων και νοικοκύρεμα των πολυπληθών επιτροπών προβαίνει η Σύνοδος. Χθες οι μητροπολίτες αποφάσισαν να μην ανανεώσουν τη θητεία του ειδικού συμβούλου Αναστάσιου Μαρίνου, ο οποίος είχε γνωμοδοτήσει για τη μετάθεση του Μητροπολίτη Άνθιμου από την Αλεξανδρούπολη στη Θεσσαλονίκη, καθώς και των μελών της επικοινωνιακής και μορφωτικής υπηρεσίας της Εκκλησίας. Μεταξύ των μελών, ήταν ο αρχιμανδρίτης Επιφάνιος, ο Δ. Φουρλεμάδης, ο Δ. Αλφιέρης.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μάνος Χαραλαμπάκης manosh@dolnet.gr

ΤΑ ΝΕΑ

ΣΥΝ-φωνία για τους γάμους ομοφυλοφίλων


Η Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (φωτογραφία από παλαιότερη κινητοποίησή της) συμφώνησε με τον Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συνασπισμού να προχωρήσουν άμεσα οι διαδικασίες για την τέλεση των πρώτων πολιτικών γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων

Στην τελική ευθεία βρίσκονται οι προετοιμασίες για την τέλεση των πρώτων τριών πολιτικών γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα.

Στη συνάντηση που είχε η Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) με τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συνασπισμού αποφασίστηκε να προχωρήσουν άμεσα οι διαδικασίες για την τέλεση πολιτικού γάμου σε δήμους όπου οι δήμαρχοι ανήκουν στον Συνασπισμό και όπου η Κουμουνδούρου ελέγχει τη δημαρχία χωρίς να έχει συνεργαστεί με άλλα κόμματα.

Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αυξήθηκαν από δύο σε τρία και περιλαμβάνουν πλέον ένα ζευγάρι γυναικών και δύο ζευγάρια αντρών, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες θα γίνει και προσπάθεια τέλεσης γάμου και σε δήμο της Θεσσαλονίκης που δεν ελέγχεται από τον Συνασπισμό.

Ήδη πάντως, από τη στιγμή που έγινε γνωστή η πρόθεση ζευγαριού γυναικών να προχωρήσουν σε πολιτικό γάμο στην Καισαριανή, ο δήμαρχος της πόλης κ. Σπ. Τζόκας δήλωσε στα «ΝΕΑ» πως «δεν έχει καμία αντίρρηση να τελέσει αυτό τον γάμο»

Στη συνάντηση της ΟΛΚΕ με τα στελέχη του ΣΥΝ κρίθηκε πως δεν υπάρχουν τα νομικά κωλύματα για την τέλεση των πρώτων πολιτικών γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει ο Νόμος 1250/82. Την άποψη αυτή θα κληθούν μάλιστα να υπερασπιστούν δημοσίως έγκριτοι νομικοί και πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι οποίοι έχουν ήδη βολιδοσκοπηθεί από τον ΣΥΝ αλλά και από την ΟΛΚΕ, και όλοι φαίνεται να καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: «Ηδιάταξητου Αστικού Κώδικα η οποία προβλέπει τις προϋποθέσεις για την τέλεση γάμου δεν αναφέρεται στη διαφορά του φύλου. Με την έννοια αυτή, η ισχύουσα νομοθεσία που δεν απαγορεύει ρητά την τέλεση γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου επιτρέπει κατ΄ αντιδιαστολή τους γάμους αυτούς».

Το χρονοδιάγραμμα

Ωστόσο, στην Κουμουνδούρου θέλουν να εξαντλήσουν κάθε πιθανό κώλυμα που θα επικαλεστεί το υπουργείο Εσωτερικών, με κίνδυνο να ακυρωθεί στην πράξη η πρωτοβουλία των δημάρχων αλλά και να αντιμετωπίσουν διοικητικές κυρώσεις. Για τον λόγο αυτό, αν και είχε αποφασιστεί να γίνει ένας τουλάχιστον γάμος αυτή την εβδομάδα, το νέο χρονοδιάγραμμα προβλέπει ως ημερομηνίες τέλεσης των τριών πολιτικών γάμων μέχρι το τέλος Μαρτίου, ημερομηνία στην οποία προβλέπεται να έχει ολοκληρωθεί η νομική κατοχύρωση του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Στις προθέσεις πάντως τόσο της ΟΛΚΕ όσο και του ΣΥΝ είναι οι τρεις γάμοι να δημοσιοποιηθούν μία εβδομάδα μετά την τέλεσή τους προκειμένου, όπως λένε στα «ΝΕΑ» στελέχη της ΟΛΚΕ, να αποφευχθεί η αρνητική δημοσιότητα για το θέμα. Θετικό αλλά ατελές βήμα, διότι εξαιρεί από αυτό τη συμβίωση των ομοφυλόφιλων, κρίνει το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

«Η διά νόμου αναγνώριση της συμβίωσης έξω από τα δεσμά του γάμου υπαγορεύεται από το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του κάθε προσώπου να διαφεντεύει τη ζωή του όπως αυτό νομίζει, επιλέγοντας ελεύθερα τον (τη) σύντροφό του. Για τον λόγο αυτό, οι προτεινόμενες ρυθμίσεις είναι ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή, πλην όμως ατελές καθώς εξαιρούν τα ζευγάρια του ίδιου φύλου», σημειώνεται στην ανακοίνωση της Ένωσης.

ΤΑ ΝΕΑ (Παρ, 21 Μαρ 2008)

Δύσκολη συμβίωση Ιερώνυμου-Ανθιμου


Μηνύσεις στην Ιερά Σύνοδο για συκοφαντική δυσφήμιση προτίθενται να καταθέσουν πολίτες που έχουν κάνει πολιτικό γάμο, αντιδρώντας στον χαρακτηρισμό της Συνόδου ως «πορνείας» οποιασδήποτε μορφής συμβίωσης δύο ανθρώπων πλην του θρησκευτικού γάμου. Τις τελευταίες ημέρες τα γραφεία της οδού Πετράκη κατακλύστηκαν από τηλεφωνήματα δικηγόρων που πρόκειται να υποβάλουν ομαδικές μηνύσεις, εκπροσωπώντας ομάδες πολιτών.

Η θύελλα που ξέσπασε, με αφορμή το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την ελεύθερη συμβίωση, ήταν απρόσμενη. Ο αρχιεπίσκοπος στην συνάντησή του με τον υπουργό Δικαιοσύνης είχε προβάλει τις απόψεις της Εκκλησίας, αλλά είχε αναφερθεί και στην ελευθερία της βούλησης των ανθρώπων, δίνοντας την εντύπωση ότι η Εκκλησία θα αντιμετώπιζε μάλλον «χαλαρά» το όλο θέμα.

Λίγες μέρες αργότερα ήρθε αιφνιδίως ο προκλητικός χαρακτηρισμός περί «πορνείας», που δεν ξεσήκωσε μόνο την κοινή γνώμη αλλά προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και από μεγάλη μερίδα ιεραρχών ανά την επικράτεια.

Ολοι έδειξαν τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, που είχε διατυπώσει τον χαρακτηρισμό μέσα στην Ιερά Σύνοδο, χαρακτηρισμός που αντικρούστηκε έντονα και από τον αρχιεπίσκοπο και από τον Ιωαννίνων Θεόκλητο.

Παρ' όλα αυτά ο χαρακτηρισμός πέρασε στο ανακοινωθέν που διάβασε ο Ανθιμος ως εκπρόσωπος τύπου.

Ανάγνωση των πρακτικών

Την περασμένη Τρίτη και ενώ ήδη είχε ξεσπάσει σάλος, μόλις άρχισε η συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, ο αρχιεπίσκοπος εκνευρισμένος με τον Θεσσαλονίκης ζήτησε να αναγνωσθούν αμέσως τα πρακτικά για να φανεί η διαφοροποίησή του από το τελικό ανακοινωθέν και τη συγκεκριμένη φράση.

Ο Ανθιμος, σύμφωνα με πληροφορίες, απάντησε ότι την ώρα που σχολίαζε την ελεύθερη συμβίωση και έλεγε την επίμαχη φράση δεν παρατήρησε δυσφορία στον αρχιεπίσκοπο και έτσι... νόμισε ότι ήταν σύμφωνος.

Η αλήθεια είναι ότι το περιστατικό αυτό που στοίχισε πολύ σε επίπεδο επικοινωνίας και στην Εκκλησία και στον ίδιο τον αρχιεπίσκοπο, όπως λένε κάποιοι ιεράρχες αν δεν είχε γίνει θα έπρεπε να εφευρεθεί, ώστε να καταλάβει ο αρχιεπίσκοπος ότι οφείλει να εμφανίσει μέσα στη Σύνοδο και την «αρβανίτικη» πλευρά του εαυτού του.

Πολλά περιστατικά -προσθέτουν οι ίδιοι ιεράρχες- δείχνουν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν φανατικοί και μακριά από τη σύγχρονη πραγματικότητα ιεράρχες, που ενδεχομένως θα οδηγήσουν στο μέλλον τον Ιερώνυμο σε νέες παγίδες, υποσκάπτοντας το κύρος του.

Ο θόρυβος που ξέσπασε γλίτωσε, ωστόσο, την Εκκλησία από νέες επιθέσεις, αφού κατά πάσα πιθανότητα αναβάλλεται επ' αόριστον η απαρίθμηση... μέτρων τιμωρίας σε όσους αξιοποιήσουν το νόμο (όταν ψηφισθεί) περί ελεύθερης συμβίωσης.

Ολοι -ακόμη και ο παναγιότατος Θεσσαλονίκης- έχουν καταλάβει ότι όταν θα γίνει νόμος του κράτους η συγκεκριμένη διάταξη, πέραν του να... τραβάνε τα μαλλιά τους, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ανθιμος, για το ενδεχόμενο ομοφυλοφιλικών γάμων, δεν θα μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες και ποινές δίκην εισαγγελέως.

Ιεράρχες, πάντως, επισήμαναν στην «Κ.Ε.» ότι ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ίσως γίνει αφορμή να ανοίξει η συζήτηση στους κόλπους της Ιεραρχίας για το μεγάλο θέμα του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους. Ενα ζήτημα που η πλειονότητα των ιεραρχών εκτιμά ότι θα τεθεί, εκ των πραγμάτων, τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Οσο για τον Ανθιμο, οι ιεράρχες εκτιμούν ότι προσανατολίζεται να καλύψει το κενό που άφησε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, εκφράζοντας συχνά τις απόψεις που θεωρείται ότι θα εξέφραζε εκείνος.

Τέλος, ο νέος αρχιεπίσκοπος, υπέρμαχος της συνοδικότητας, μπορεί να μην έθεσε θέμα «διόρθωσης» της επίμαχης απόφασης της Ιεράς Συνόδου ωστόσο αποφασίστηκε ότι στο μέλλον οποιαδήποτε ανακοίνωση, στην τελική της μορφή, θα διαβάζεται και θα ελέγχεται πρώτα από την Ιερά Σύνοδο και στη συνέχεια θα δίδεται στα ΜΜΕ.

Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 23/03/

Το χαρέμι χωρίς φερετζέ



Οσοι βλέπουν με ρομαντική ματιά τις οδαλίσκες που ζωγράφισαν ο Ρενουάρ, ο Ντελακρουά, ο Ινγκρ, φαντασιώνονται ημίγυμνες καλλονές καλυμμένες με διάφανα πέπλα, να περιμένουν ξαπλωμένες πάνω σε μαλακά ντιβάνια τον σουλτάνο τους. Ηταν οι οδαλίσκες απλώς άβουλα αντικείμενα του πόθου; Πόσο αντιπροσωπευτική είναι αυτή η εικόνα, αφού όχι μόνο στους δυτικούς ζωγράφους αλλά και σε όλους τους αρσενικούς ήταν απαγορευμένη η είσοδος στο χαρέμι;

Με την πρωτότυπη, γλαφυρά γραμμένη έρευνα «Χαρέμι. Ο οίκος της ηδονής» η συγγραφέας Σοφία Ν. Σφυρόερα μπαίνει σ' αυτό το άβατο και το παρουσιάζει με βάση τα ιστορικά, κοινωνικά και θρησκευτικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οπως σημειώνει ο Γιάννης Ξανθούλης στον πρόλογο του βιβλίου, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τα «Ελληνικά Γράμματα» και διανθίζεται από οριεντάλ πίνακες γνωστών ζωγράφων, «αναλύονται όλες οι παράμετροι απελπισίας, τρέλας και ερωτισμού, εξουσίας, σκλαβιάς και αγωνίας για επιβίωση σ' έναν κόσμο περίτεχνα θλιβερό, που όμως στοίχειωσε για τα καλά την Ιστορία αλλά και τη φαντασία των ανήσυχων χριστιανών ή όσων ζουν με την προοπτική ενός στείρου παράδεισου μιας πληκτικής ευρυθμίας».

Χαρέμι θα πει «απαγορευμένο». Μα δεν ήταν μόνο τα δωμάτια όπου ήταν περιορισμένες οι οδαλίσκες. Στα χαρέμια των σουλτάνων ζούσαν εκατοντάδες γυναίκες: σύζυγοι, ερωμένες, η μητέρα τους, οι κόρες τους, άλλες συγγενείς, σκλάβες και φυσικά ευνούχοι. «Οι κοπέλες του χαρεμιού ήταν συνήθως λεία κάποιας επιδρομής ή αιχμάλωτες πολέμου, που τις πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα. Εκεί, ανάμεσα στα ζώα, τα τρόφιμα, τα υφάσματα και τα χαλιά, τις επέλεγαν διάφοροι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι για να τις προσφέρουν ως δώρο στο σουλτάνο...», σημειώνει η Σ. Σφυρόερα. «Ωραιότερες θεωρούνταν οι κοπέλες από τον Καύκασο, τη Γεωργία, τη Ρωσία και την Αμπχαζία». Τα κορίτσια προς πώληση είχαν ηλικία από 5 μέχρι 20 χρόνων και κόστιζαν από 1.000 έως 2.000 κούρους, πιο φτηνά κι από ένα άλογο! Οσες δεν ήταν μουσουλμάνες προσηλυτίζονταν στο Ισλάμ και άλλαζαν ονόματα, που συνήθως ταίριαζαν με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους: Γκιουλμπαχάρ, δηλαδή Ρόδο της Ανοιξης, Χιουρέμ (η Χαμογελαστή), κ.ά.

Τον 15ο αιώνα στα χαρέμια ζούσαν 500 γυναίκες, αλλά από τον 17ο αιώνα ξεπέρασαν τις 2.000. Τέτοιος ήταν ο συνωστισμός που οι οδαλίσκες όχι μόνο δεν είχαν χώρο για να ξαπλώσουν νωχελικά αλλά στέκονταν την περισσότερη ώρα... όρθιες. Πάντως, για κάθε ημέρα που ζούσαν στο χαρέμι έπαιρναν χρηματική αποζημίωση σχεδόν όσο κι ο μισθός ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου. Κι ενώ για πολλούς αιώνες δεν επιτρεπόταν να βγουν από τους τοίχους του ανακτόρου, τον 19ο αιώνα φύσηξε άνεμος ελευθερίας, όταν η γαλλικής καταγωγής σουλτάνα Νακσιντίλ καθιέρωσε το πικνίκ στις όχθες του Κεράτιου, όπου οι κοπέλες «λιάζονταν» σκεπασμένες από την κορυφή ώς τα νύχια με πέπλα.

Το χαρέμι ήταν μια περίπλοκα οργανωμένη κοινωνία, επισημαίνει η συγγαφέας. Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν η αξιοσέβαστη βασιλομήτωρ βαλιδέ σουλτάν, που απολάμβανε ελευθερία, δύναμη και πλούτο. Μετά ακολουθούσε ο μεγάλος μαύρος ευνούχος, η μπας καντίν εφέντι, δηλαδή η μητέρα του διαδόχου, οι χασεκί σουλτάν, μητέρες των γιων του σουλτάνου, οι χασεκί καντίν, μητέρες των θυγατέρων του σουλτάνου κ.λπ. «Μέσα από δολοπλοκίες και χρηματισμό πολλές κατόρθωναν να ανέλθουν στην ιεραρχία του χαρεμιού και να κατοχυρώσουν την ασφάλειά τους μέσω της δύναμης που αποκτούσαν με τη θέση τους», σημειώνει η συγγραφέας.

Μάλιστα ο 16ος και ο 17ος αιώνας είναι μια περίοδος γνωστή ως «σουλτανάτο των γυναικών», καθώς οι γυναίκες του αυτοκρατορικού χαρεμιού διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση του κράτους. Στην ιστορία έχουν μείνει σουλτάνες όπως η Μάρα Μπράνκοβιτς, κόρη του δεσπότη της Σερβίας Γκέοργκ Μπράνκοβιτς και σύζυγος του Μουράτ Β', η οποία διασφάλισε την ειρήνη στη χώρα της και προστάτευσε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ρωξελάνη, δεύτερη σύζυγος του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς ήταν η πρώτη γυναίκα που αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξουδετερώνοντας με πολλές δολοπλοκίες τους αντιπάλους της. Ενώ η Σαφιγιέ η Βενετσιάνα, αγαπημένη του Μουράτ Γ', μοίραζε θέσεις και αξιώματα και καρπωνόταν χρήματα που προορίζονταν για τον εξοπλισμό του στρατού.




Ωστόσο, πολλές άλλες δεν κατάφεραν να γίνουν εκλεκτές του σουλτάνου. Σύμφωνα με τον ενετό πρεσβευτή στη Υψηλή Πύλη το 1606, «όταν ο σουλτάνος ήθελε να διασκεδάσει με κάποιες οδαλίσκες ψιθύριζε το όνομά τους στο αφτί της μπας καντίν, η οποία φρόντιζε να τις στείλει στα ιδιαίτερα δωμάτιά του. Εκεί ο πολυχρονεμένος τις παρατηρούσε με την ησυχία του και μόλις αποφάσιζε με ποια ήθελε να πλαγιάσει τής έδινε το μαντίλι του». Κι όταν η νεαρή σκλάβα, πλυμένη και καλοντυμένη έμπαινε στην κρεβατόκάμαρα του αφέντη, όφειλε να περπατήσει στα τέσσερα για να φτάσει ώς το κρεβάτι του...

Πώς περνούσε η ζωή στο χαρέμι; «Κυρίως ονειρευόμαστε. Τι άλλο να κάνουμε;», έγραφε στα τέλη του 19ου αιώνα η Χαλιντέ Εντιπ, που ζούσε στο χαρέμι του «κόκκινου σουλτάνου» Αβδούλ Χαμίτ Β' σε μια εποχή που οι οδαλίσκες ήταν πιο χειραφετημένες και μπορούσαν να μάθουν γραφή, ανάγνωση, μουσική, χορό. «Είμαστε αργόσχολες και άχρηστες, γι' αυτό πολύ δυστυχισμένες... Κοιτάμε το Βόσπορο, την όμορφη θάλασσα πίσω από τα σιδερόφραχτα παράθυρα κι ευχαριστούμε τον Αλλάχ, γιατί τουλάχιστον αναπνέουμε».

Η ημέρα ξεκινούσε με καθαρισμό και προσευχή. Μετά έπιναν καφέ, κάπνιζαν ναργιλέ, έτρωγαν λουκούμια και πλουσιότατο γεύμα, έλεγαν τα χαρτιά. Καμιά φορά έβλεπαν Καραγκιόζη. Εβγαιναν περίπατο στους κήπους του ανακτόρου, όπου μάζευαν λουλούδια και έπαιζαν παιδιάστικα παιχνίδια, όπως τυφλόμυγα ή προσπαθούσαν να ισορροπήσουν καθισμένες ανάποδα σε έναν γάιδαρο. Τα καλοκαίρια βουτούσαν στα σιντριβάνια για να δροσιστούν και ο σουλτάνος από το παράθυρο τούς πετούσε μαργαριτάρια και διαμάντια και διάλεγε την οδαλίσκη της νύχτας.

Ενας άλλος χώρος για την ηδονή του βλέμματος ήταν και το χαμάμ. Οι γυναίκες του χαρεμιού φημίζονταν για το μεταξένιο δέρμα τους -άλλωστε η καθαριότητα ήταν εξαγνισμός, και στο ανάκτορο υπήρχαν περίπου 30 χαμάμ. Εκεί έβαφαν τα μαλλιά τους με χένα, έκαναν αποτρίχωση, ενώ ο αφέντης, που συχνά καθόταν κρυμμένος πίσω από κάποιο μυστικό παράθυρο, τις παρακολουθούσε. «Ο Μαχμούτ Α' λέγεται μάλιστα ότι κάποτε επινόησε το εξής τέχνασμα: χάρισε στις οδαλίσκες του κάποια διάφανα πουκάμισα που έλιωναν μόλις εκείνες μπήκαν στη ζεστή, όλο ατμούς ατμόσφαιρα του χαμάμ...».

Ντυμένες με βαριά χρυσοκέντητα υφάσματα, φορτωμένες με πολύτιμους λίθους, οι γυναίκες του χαρεμιού άλλες δέχονταν τη μοίρα τους κι άλλες ασφυκτιούσαν. Ομως, όλες όφειλαν να υπακούν στους αυστηρούς κανόνες της θηλυκής τους κοινωνίας και όποια ήταν απείθαρχη την τιμωρούσαν με ξυλοδαρμό, απομόνωση ή την απέπεμπαν από το χαρέμι και δεν είχε καμιά ελπίδα να παντρευτεί. Για τα πιο βαριά παραπτώματα (εάν έκλεβε, έκανε μάγια ή είχε σεξουαλική δραστηριότητα) η τιμωρία ήταν να την πετάξουν στραγγαλισμένη ή ζωντανή στο Βόσπορο.

«Η μέγιστη τιμή που μπορούσε να κάνει ένας σουλτάνος σ' έναν άνδρα φιλοξενούμενό του ήταν να του δωρίσει μια οδαλίσκη από το χαρέμι του, κάποια κοπέλα που δεν είχε γίνει ακόμη παλακίδα του. Ο "τυχερός" όφειλε τότε να απελευθερώσει αμέσως το "δώρο" του και να το παντρευτεί», γράφει η Σοφία Σφυρόερα.

Ωστόσο υπήρχαν και οι «άτυχες», που δεν τις είχε ποτέ επιλέξει ο σουλτάνος για να περάσει μια νύχτα μαζί τους. Σε αυτή την περίπτωση, εάν περνούσαν εννέα χρόνια από την ημέρα που μπήκαν στο χαρέμι και έμεναν ανέγγιχτες, είχαν το δικαίωμα να φύγουν και να πάρουν και προίκα. Ενώ, για ώρα ανάγκης, υπήρχαν και οι ευνούχοι: «παρά την απώλεια της ανδροπρέπειάς τους και την περιοδική εξέτασή τους από τους γιατρούς, πολλοί ευνούχοι συνάπτανε σχέσεις με τις νεαρές οδαλίσκες, οι οποίες συνήθιζαν στις επιδέξιες ερωτικές περιπτύξεις τους, χωρίς να φοβούνται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, και συχνά δημιουργούνταν σχέσεις πάθους μεταξύ τους».


Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ (spinou@enet.gr)

7 - 23/03/2008

Γιατί υποκύπτουμε στην ανάγνωση της λογοτεχνίας;


λογοτεχνικός θεσμός μάς μαθαίνει τι να σκεφτόμαστε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι μας έχει συμβεί


ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ*


Ο Γιάννης Ψυχάρης, σε ένα άρθρο που τιτλοφορείται χαρακτηριστικά «Χρόνια και χρόνια», γράφει στην εφημερίδα Πολιτεία το 1927 πως ο Ελληνισμός είναι πια ώριμος για πεζογραφία, και τονίζει: «πεζά θέλουμε, πεζά». Αυτή τη φράση βάζει ο Κ. Θ. Δημαράς τίτλο στο κεφάλαιο της Ιστορίας του που ασχολείται με την πεζογραφία της Γενιάς του 1880. Ομως αυτό που είχε κατά νου ο Ψυχάρης δεν ήταν κάποιο λογοτεχνικό είδος - άλλωστε η Ελλάδα έβγαζε πεζά για πολλές δεκαετίες. Ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν πολύ για τη λογοτεχνία, γι' αυτό, αν και την έγραψε, δεν τη φρόντισε ιδιαίτερα ούτε και έμεινε στην Ιστορία ως λογοτέχνης. Η τεράστια προσφορά του στη λογοτεχνία ήταν αλλού. Η φράση που πρόσεξε ο Δημαράς αναφέρεται στην προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας για τη δημιουργία όχι πεζογραφίας αλλά αναγνωστών της πεζογραφίας. Ο Ψυχάρης δεν ενδιαφέρθηκε να γίνει μεγάλος λογοτέχνης επειδή στα γραφτά του ασχολήθηκε με κάτι πιο σημαντικό από τη λογοτεχνία: έγραψε για να συμβάλει στη δημιουργία νέου αναγνωστικού κοινού και, όπως γνωρίζουμε, το πέτυχε θριαμβευτικά.

Η συντριπτική πλειονότητα της νεοελληνικής φιλολογίας και κριτικής συνήθως συζητά συγκεκριμένα λογοτεχνήματα αποτιμώντας την αισθητική ποιότητα και αναλύοντας το βαθύτερο νόημά τους. Ενα μικρό κομμάτι του ίδιου χώρου ασχολείται όχι με τα έργα καθεαυτά αλλά με την πρόσληψή τους, περιγράφοντας πώς διαβάστηκαν από ένα ευρύ ή ειδικό κοινό. Και οι δύο ερευνητικές κατευθύνσεις υποθέτουν ότι ένα λογοτέχνημα απευθύνεται στο αναγνωστικό κοινό. Δεν θέτουν όμως ένα θεμελιώδες ερώτημα: Πώς δημουργήθηκε αυτό το κοινό της λογοτεχνίας; Πώς έμαθε να διαβάζει; Πώς δηλαδή ανέπτυξε τις δέουσες τεχνικές και στρατηγικές ανάγνωσης;

Η απάντηση είναι φυσικά ότι αυτό το κατάφερε διαβάζοντας λογοτεχνία. Η λογοτεχνία μαθαίνει στον κόσμο να διαβάζει λογοτεχνία ή, ακόμα πιο συγκεκριμένα, του μαθαίνει να διαβάζει λογοτεχνικά. Κανείς δεν γεννιέται με το χάρισμα της λογοτεχνικής ανάγνωσης. Αυτό αποτελεί μια ειδική τεχνική που τη μαθαίνεις διαβάζοντας λογοτεχνία (κι αντιπαραβάλλοντάς τη με άλλα είδη γραφής, όπως το αστυνομικό δελτίο, η επιστολή και το ευαγγέλιο). Η λογοτεχνική κατανόηση είναι μια συγκεκριμένη δεξιότητα που την αποκτάμε στην πράξη, δηλαδή διαβάζοντας λογοτεχνία κι αφομοιώνοντας τρόπους με τους οποίους η λογοτεχνία επιζητεί να διαβαστεί.

Για παράδειγμα, ένα έργο όπως «Το ταξίδι μου» του Ψυχάρη μπορεί να διαβαστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους: με τρόπο γλωσσολογικό (για τις απόψεις του περί γλώσσας), βιογραφικό (για τη ζωή του συγγραφέα), ιδεολογικό (για τις πολιτικές θέσεις του) κ.λπ. Κάθε τρόπος ανάγνωσης υπακούει σε διαφορετικούς κανόνες και εξάγει διαφορετικά συμπεράσματα. Μια προσέγγιση που εφαρμόζει λογοτεχνικές τεχνικές θα «βγάλει» το έργο λογοτέχνημα. Μια τέτοια προσέγγιση όμως προϋποθέτει την ανάλογη αναγνωστική αγωγή.

Η αγωγή του αναγνώστη (όπως και η αγωγή του πολίτη) μεταδίδεται με ποικίλους επίσημους και ανεπίσημους τρόπους. Στους πρώτους ανήκουν το σχολικό ανθολόγιο, τα κρατικά βραβεία και τα επετειακά αφιερώματα της τηλεόρασης, ενώ στους δεύτερους το πολιτιστικό και εθνικό γόητρο συγγραφέων όπως ο Καζαντζάκης και βιβλίων όπως «Το τρίτο στεφάνι». Με τέτοιους τρόπους εξασκούμεθα στη λογοτεχνική ανάγνωση ώσπου την εσωτερικεύουμε πλήρως και αρχίζουμε να πιστεύουμε πως μια τέτοια προσέγγιση είναι θέμα άμεσης επικοινωνίας μας με ένα λογοτέχνημα κι όχι τεχνικών που χρειάστηκε να μάθουμε.

Συνήθως έχουμε επίγνωση ορισμένων μηχανισμών χειραγώγησης: η Εκκλησία μάς μαθαίνει να πιστεύουμε, ο στρατός να υπηρετούμε, το κράτος να υπακούμε, η τηλεόραση να βλέπουμε, το σχολείο να γνωρίζουμε. Αυτοί οι μηχανισμοί έχουν ευδιάκριτη θεσμική υπόσταση και ιδεολογική ταυτότητα. Υπάρχουν όμως και μηχανισμοί χειραγώγησης που, επειδή δεν ταυτίζονται με έναν θεσμό, είναι δύσκολο να τους επισημάνουμε και να τους ορίσουμε. Για παράδειγμα, τέτοιοι μηχανισμοί αφορούν ηθικές αρχές, όπως η ελευθερία, και πολιτιστικές αξίες, όπως η ομορφιά. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ένας από τους πιο συνηθισμένους και πιο δυσδιάκριτους μηχανισμούς, η κατανάλωση κειμένων που είναι γνωστή ως λογοτεχνική ανάγνωση.

Μας συγκινεί όντως ο Παπαδιαμάντης;

Επειδή σκεφτόμαστε με βάση αυτόνομα έργα κι όχι μέσα παραγωγής νομίζουμε πως ο Παπαδιαμάντης μας συγκινεί και ο Σικελιανός μας εμπνέει, ενώ στην πραγματικότητα διαβάζοντάς τους κινητοποιούμε μηχανισμούς αισθητικής συγκίνησης και έμπνευσης που έχουμε μάθει από αυτούς και από άλλους συγγραφείς και κριτικούς. Αισθανόμαστε πως ανταποκρινόμαστε λυρικά στο σονέτο και πατριωτικά στην ωδή λησμονώντας πως παίζουμε τον ρόλο του αποδέκτη των συγκεκριμένων λοχοτεχνικών ειδών. Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε πως κάτι που νιώθουμε να πηγάζει βαθιά από μέσα μας, στην πραγματικότητα προκύπτει επειδή ακολουθούμε σωστά κανόνες πρόσληψης που κυριαρχούν στην πολιτιστική αγορά.

Κι όμως, ένα κίνημα όπως ο Δημοτικισμός δεν έφερε νέα είδη τόσο όσο δημιούργησε νέους αναγνώστες προωθώντας αλλιώτικες αναγνωστικές συμπεριφορές. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που είχε μια τόσο εκτεταμένη γλωσσική και εκπαιδευτική πολιτική. Η λογοτεχνική ανάγνωση συνιστά μια πειθαρχία με το δικό της σύστημα συμπεριφοράς, μια πειθαρχία ατομική (όπως, ας πούμε, η πειθαρχία ατομικής υγιεινής ή ένδυσης), η οποία καθορίζει πώς οφείλει να αισθάνεται, να σκέφτεται, να λειτουργεί ο σωστός αναγνώστης. Ο Δημοτικισμός αποτέλεσε ένα μεγάλο εγχείρημα κατασκευής αναγνωστών με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τους οποίους εκπαίδευσε ώστε να ερμηνεύουν λογοτεχνία με νέες μεθόδους και να παράγουν άλλες συγκινήσεις και απολαύσεις. Προηγουμένως, αναγνώστες κατασκεύαζαν οι πανεπιστημιακοί διαγωνισμοί του 19ου αιώνα, οι οποίοι, ως γνωστόν, παρήγαν ταυτόχρονα και το λογοτέχνημα και την ορθή ανάγνωσή του. Παρόμοιας κλίμακας αλλά ατομικό αυτή τη φορά εγχείρημα αποτελεί το κριτικό έργο του Γιώργου Σεφέρη, το οποίο συνίσταται σε μαθήματα αναγνωστικής αγωγής, μαθήματα δηλαδή που δεν δείχνουν πώς να διαβάσεις λογοτεχνία αλλά (και εδώ είναι το θεμελιώδες) πώς να γίνεις αναγνώστης, πώς να επιθυμήσεις και να καλλιεργήσεις μια δική σου αναγνωστική πειθαρχία.

Εδώ πρέπει να τονιστεί και πάλι ότι δεν μιλάμε καθόλου για διαφορετικές προσεγγίσεις της λογοτεχνίας ούτε για προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού αλλά για κάτι θεμελιώδες: μιλάμε για την εκμάθηση της ίδιας της λογοτεχνικής ανάγνωσης και για την εφαρμογή των πειθαρχικών της κανόνων στον ίδιο τον εαυτό του αναγνώστη, ο οποίος αναγνώστης αποκτά έτσι ένα δυσπρόσιτο βάθος και επιδίδεται στην εξιχνίαση αυτού του βάθους μέσω ερμηνευτικών ασκήσεων (ας πούμε, στο έργο της Τ. Γκρίτση Μιλλιέξ ή του Επαμ. Γονατά).

Σε τι αποσκοπεί όμως μια τέτοια εθελούσια πειθαρχία; Και γιατί πρέπει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να χειραγωγηθούν ώστε να γίνουν πειθήνιοι αναγνώστες; Απώτερος σκοπός είναι να αποκτήσουν μια προσωπική πειθαρχία, μια πειθαρχία ατομικής ταυτότητας που θα τους κάνει σύγχρονα άτομα, κι αυτή θα τους τη δώσει ο Παλαμάς (κι όχι η πατρίδα, η εκκλησία, η οικογένεια) ώστε να πιστέψουν ότι τη διάλεξαν μόνοι τους και κανείς δεν τους την επέβαλε. Η ατομική πειθαρχία που καλλιεργεί η προσωπική ανάγνωση θα τους υπαγορεύσει να κάνουν λελογισμένες επιλογές (για την τάξη, το φύλο, την ηθική ή την ψήφο τους) τις οποίες θα τηρήσουν με συνέπεια και χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό, θεωρώντας πως έκαναν ελεύθερη επιλογή. (Ας μην ξεχνάμε πως κάποιοι διάλεξαν ανάμεσα σε ΚΚΕ-εξ. και ΚΚΕ-εσ. ανάλογα με το πώς διάβαζαν τον Μάριο Χάκκα.)

Το άλλο μέγα όφελος της ατομικότητας που αποκτά κανείς ως αναγνώστης είναι πως με αυτήν μπορεί να ενταχθεί σε μια συλλογικότητα όπου θα δικαιούται γνώμης και θα τύχει σεβασμού. Οση προσοχή του στερούν στην οικογένεια, στη δουλειά και στην οργάνωση θα την αποκτήσει στον φιλολογικό κύκλο της συντροφιάς, του βιβλιοπωλείου και του περιοδικού. Εκεί θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει στους άλλους ότι έχει καλλιεργήσει τον εαυτό του ή, ακριβέστερα, ότι έχει επινοήσει έναν εναλλακτικό εαυτό μέσω της αναγνωστικής αυτοπειθαρχίας. (Κάποιοι γίνονται αναγνώστες ποίησης όπως άλλοι γίνοται χειμερινοί κολυμβητές ή συνδρομητές στην όπερα).

Το πόσο μας γεμίζει η υποτέλεια του αναγνώστη φαίνεται προπαντός όταν ο συγγραφέας μάς την επισημαίνει κι εμείς, αντί να τον υποψιαστούμε, νομίζουμε πως μας κλείνει συνένοχα το μάτι και κολακευόμαστε επειδή τάχα μας θεωρεί ισάξιούς του. Πεζογράφοι όπως ο Μένης Κουμανταρέας, η Ζ. Ζατέλλη, ο Παύλος Μάτεσις και η Ιωάννα Καρυστιάνη αρέσουν σταθερά διότι συνθέτουν αφηγήματα που ικανοποιούν την ανάγκη μας να αισθανθούμε επαρκείς, προσφέροντάς μας ερμηνευτικές δυσκολίες με τις οποίες πάντα τα βγάζουμε πέρα. Αποθέωση της ρητής συγγραφικής τυραννίας που αποκαλείται «αναγνωστική απόλαυση» συνιστά το δαιμόνιο μυθιστόρημα του Ιταλο Καλβίνο «Αν μια χειμωνιάτικη νύχτα ένας ταξιδιώτης», του οποίου αποκλειστικό θέμα είναι η κάθε φορά που κάποιος το διαβάζει. Το βιβλίο θεματίζει απροκάλυπτα την ίδια την αναγνωστική χειραγώγηση που μας επιβάλλει, προκαλώντας μας, αν τολμούμε, να μην το διαβάσουμε λογοτεχνικά και να μην του δοθούμε απόλυτα. Είναι σχεδόν αδύνατο.

Τιμώντας τις αισθητικές κορυφώσεις

Ενώ η καθιερωμένη λογοτεχνική προσέγγιση της λογοτεχνίας τιμά τις αισθητικές κορυφώσεις του είδους, μια θεσμική προσέγγιση αναγνωρίζει τη συμβολή πολύ περισσότερων έργων. Για παράδειγμα, επισημαίνει πως ο ρόλος ενός Μενέλαου Λουντέμη ή ενός Αντώνη Σαμαράκη δεν ήταν να γράψουν «σπουδαία» έργα αλλά να εξοικειώσουν όσο γίνεται περισσότερους Ελληνες με τις απαιτήσεις της λογοτεχνικής ανάγνωσης. Αυτή η ανάγνωση συνιστά μια περίπλοκη ποδηγεσία που σου επιβάλλει τεχνικές αυτο-ενδοσκόπησης, τεχνικές με τις οποίες κάνεις ο ίδιος τον εαυτό σου υποκείμενο και τον κρίνεις. Στη λογοτεχνική ανάγνωση δεν υπόκειται το κείμενο αλλά αυτός που το διαβάζει. Προφανώς αυτό δεν είναι κάτι ευχάριστο ή υγιές: για ποιο λόγο να υποβάλεις εαυτόν σε τέτοια δοκιμασία; Εξαιρετικά δημοφιλή βιβλία, όπως το «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα» και «Το λάθος», σε εισάγουν στην αναγνωστική πειθαρχία με τρόπους που σε κάνουν να την αισθάνεσαι όχι σαν σύστημα ποδηγεσίας αλλά σαν προσωπική αυτο-ανακάλυψη: σε κάνουν να νιώσεις ξαφνικά πως έχεις έναν βαθύτερο, καλύτερο εαυτό και είσαι υπερήφανος που τον συνάντησες. Από εδώ και πέρα θα αφοσιωθείς στην καλλιέργειά του. Οπως θα αντιληφθείς σύντομα, είσαι πλέον έτοιμος για τον Παπαδιαμάντη.

Οσα ισχύουν για την πρόσληψη λογοτεχνημάτων ισχύουν εξίσου για την πρόσληψη όλων των έργων τέχνης: για να απολαύσεις αισθητικά μια σονάτα και μια ελαιογραφία πρέπει να έχεις εκπαιδευθεί στην κατανάλωση κλασικής μουσικής και ζωγραφικής και επίσης να είσαι εξοικειωμένος με θεσμούς που διακινούν σονάτες και ελαιογραφίες, όπως η συναυλία και το μουσείο. Αλλιώς, από μόνα τους, τα έργα δεν σου λένε τίποτε. Ομως η ανάγνωση είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση κατανάλωσης τέχνης διότι είναι κάτι που κάνουμε μόνοι μας στον εαυτό μας, χωρίς να χρειαζόμαστε ένα εντυπωσιακό περιβάλλον ή τη συμμετοχή άλλων.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα επιτυχούς κατασκευής αναγνωστών είναι η ποίηση της Κ.Δ. (Ολοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μέλος της Ακαδημίας Αθηνών αλλά εδώ ας κρατήσουμε μόνο τα αρχικά του ονόματός της για να μη δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως ένα συγκεκριμένο άτομο σχεδίασε και κατασκεύασε μόνη της ένα ολόκληρο κοινό. Μας ενδιαφέρουν πολιτιστικοί μηχανισμοί, όχι μεμονωμένοι δημιουργοί.) Η ποίηση αυτή αποτελεί σήμερα το αρτιότερο λογοτεχνικό σύστημα για την εκπαίδευση αναγνωστών ελληνικής λογοτεχνίας. Σε τι πράγμα τους εκπαιδεύει; Είναι πασιφανές διότι το αναγγέλλουν οι τίτλοι των ποιημάτων: «Αυτοσυντήρηση», «Ασυγκινησία», «Απαρηγορία», «Ακαιρία», «Αναερείπωση», «Απροσδοκίες». Οταν αποστηθίζεις τους αναγκαίους κώδικες και καταφέρνεις να γίνεις επαρκής αναγνώστης αυτών των ποιημάτων, επιτυγχάνεις πολλά. Πρώτα, αποκτάς εσωτερικό κόσμο, ελέγχεις τα συναισθήματά σου και αναπτύσσεις μια προβληματική στάση βίου. Η διακριτική μελαγχολία σε εντάσσει σε έναν κύκλο εκλεπτυσμένης αισθαντικότητας, ενώ η ειρωνεία σού δίνει την ανωτερότητα ανθρώπου με επιφυλακτική απόσταση από τα πράγματα. Η αισθητική απόλαυση σε παίρνει μακριά από την καθημερινή μικρότητα. Η δημόσια αναγνώριση της συγγραφέως δικαιώνει τις καλλιτεχνικές σου προτιμήσεις. Με δυο λόγια, έχεις πια έναν εαυτό καθαρό και αλώβητο, αυτόν που καταλαβαίνει την ποίηση της Κ.Δ.

Στο μεταξύ, ο θεσμός της λογοτεχνίας σε έχει βάλει σε μια αισθητική πειθαρχία (με τα δικά της αυστηρά κριτήρια περί καλού και κακού) και σου έχει εμφυσήσει έναν συγκεκριμένο ψυχισμό. Σου έχει μάθει πώς να αισθάνεσαι, τι να σκέφτεσαι, τι να αποδέχεσαι. Ομως δεν αντιλαμβάνεσαι τι σου έχει συμβεί διότι αυτό έχει γίνει στο όνομα μιας μοναδικής ελευθερίας, της προσωπικής ελευθερίας του γούστου. Δεν σε πειράζουν οι κανόνες γιατί αισθάνεσαι πως έχεις πολιτογραφηθεί σε ένα περιβάλλον που «έχει γούστο». Δεν διαμαρτύρεσαι που μπορεί να μείνεις για πάντα στο «πρώτο σκαλί» αφού έχεις πια γίνει «πολίτης εις των ιδεών την πόλι».

Δεν συζητείται πως η Κ.Δ. είναι αξιόλογη ποιήτρια και οι στίχοι της έχουν εμπλουτίσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, αγνώστων και διασήμων. Ούτε βεβαίως και το ότι ο Ψυχάρης έπαιξε αξιοπρόσεκτο ρόλο στα πνευματικά πράγματα. Αξίζει όμως να θυμόμαστε επίσης πως το έργο τους πέτυχε να αναγάγει ένα είδος γραφής σε «λογοτεχνία» και εκπαίδευσε ανθρώπους στη λογοτεχνική ανάγνωση ώστε να μπορούν να πειθαρχήσουν εαυτούς αντί να χρειάζεται να πειθαρχηθούν από άλλους.

Ειδικευμένοι ερμηνευτές

Υπάρχει μια μικρή κατηγορία συγγραφέων η οποία δεν παράγει μέσους αναγνώστες (δηλαδή το ευρύ κοινό των βιβλιοπωλείων) αλλά ειδικευμένους ερμηνευτές (δηλαδή μια ελίτ κριτικών και επιστημόνων). Τέτοιοι συγγραφείς είναι ο Εγγονόπουλος, ο Παπαδίτσας, ο Χειμωνάς και ο Δ. Δημητριάδης. Με τον συστηματικό τους ερμητισμό δημιουργούν όχι ένα καλλιεργημένο κοινό αλλά την πνευματική ηγεσία η οποία θα καθιερώσει κανόνες και ιεραρχίες, πρότυπα και εγχειρίδια. Δεν ενδιαφέρονται να γίνουν ούτε εθνικοί ούτε καν δημοφιλείς. Προσφέρουν την ύψιστη αναγνωστική πρόκληση, εκείνη της αποκρυπτογράφησης, η οποία υπόσχεται τη μέγιστη αναγνωστική εμπειρία, εκείνη που είναι ανώτερη κι από την απόλαυση - την άσκηση. Ο ειδικός αναγνώστης έχει ξεπεράσει την απόλαυση και ασκείται (σαν ιερομόναχος) στην ερμηνεία, μαθαίνοντας να ελέγχει τα λογοτεχνικά του πάθη ώσπου να αποκηρύξει κάθε αμφιβολία και υποψία και να μπορεί να ζήσει μόνο με Σαχτούρη. (Και για να μη γελιόμαστε, τόσο ο συγγραφέας αυτού του άρθρου όσο και οι αναγνώστες που θα το τελειώσουν είναι εγκάτοικοι σε ζακυθινό ξωκλήσι.)

Υπάρχει, τέλος, και μια ελάχιστη ομάδα συγγραφέων που δεν θεωρούν τον αναγνώστη υποχείριό τους αλλά συμπαίκτη τους σε ένα ευφάνταστο παιχνίδι. Τα βιβλία τους δεν παράγουν παραλήπτες λογοτεχνίας αλλά συν-γραφείς, δηλαδή συνεργάτες. Αντί να μας υποβάλλουν σε ασκήσεις αυτοελέγχου, μας παρακινούν να αντισταθούμε σε αυτοπαθείς απολαύσεις και να συμβάλλουμε ενεργά στην παραγωγή έργου. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν η ποίηση της Ελένης Βακαλό και του Νάνου Βαλαωρίτη, τα «Στοιχεία για τη δεκαετία του '60» του Θανάση Βαλτινού, η «Ποικίλη ιστορία» του Δημήτρη Καλοκύρη, το «Ελληνικό σταυρόλεξο» του Θωμά Σκάσση, η «Ελληνική αΰπνία» του Μισέλ Φάις, το «Φανταστικό μουσείο» του Χρήστου Χρυσόπουλου και «Ο καθρέφτης και το πρίσμα» του Μάκη Καραγιάννη. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία βιβλία περιέχουν εντυπωσιακές αποδομήσεις της λογοτεχνίας ως θεσμού κατευνασμού και καταστολής ο οποίος προωθεί μια συγκεκριμένη πειθαρχία, την αισθητική συμπεριφορά.

Η αντιεξουσιαστική, συμμετοχική γραφή θυμίζει με τρόπο που μας σοκάρει και μας μπερδεύει ότι αυτό που θεωρούμε βαθύτερο εαυτό μας δεν αποτελεί παρά έναν συγκερασμό αναγνωστικών συνηθειών και αυτό που νομίζουμε συναισθηματικό μας κόσμο αντανακλά απλώς αισθητικές προτιμήσεις. Μας παρακινεί επίσης να λογαριάσουμε τι θα γινόταν αν μια μέρα όσοι γράφουμε κι όσοι διαβάζουμε επαναστατούσαμε εναντίον της «μεγάλης τέχνης», γκρεμίζαμε τα είδωλα της ενδοσκοπικής ανάγνωσης και επιστρέφαμε τη δημιουργία στους δημιουργικούς. Ισως όμως κι αυτό παραμείνει ένα... φιλολογικό όνειρο, μιας κι έχουμε πλέον εθιστεί στα δεσμά της λογοτεχνικής απόλαυσης με την οποία, όπως ωμά παραδεχόταν η παλιά διαφήμιση του Αρλεκιν, ξεχνιόμαστε.

* Ο Βασίλης Λαμπρόπουλος κατέχει την έδρα Κ. Π. Καβάφη στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν




ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 21/03/2

Πορνεία: νόμιμη αλλά για ποιον...


ΓΕΥΣΗ... από Νέα Υόρκη

ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΓΕΝΙΚΟΣ εισαγγελέας της Νέας Υόρκης, ο Ελιοτ Σπίτσερ δεν είχε πρόβλημα να κυνηγήσει μια «εκλεπτυσμένη συμμορία πορνείας». Ως κυβερνήτης, προφανώς, δεν είχε πρόβλημα να πατρονάρει μία από αυτές. Η υποκρισία μιλά από μόνη της. Ομως, τι γίνεται σχετικά με το αρχαιότατο ερώτημα όσον αφορά το πιο αρχαίο επάγγελμα: γιατί, ακριβώς, είναι παράνομη η πορνεία; Το ότι είσαι παράνομος όταν αγοράζεις σεξ ξεκινάει από την πρόταση ότι είναι πρόστυχο, ταπεινωτικό προς τους εργάτες του σεξ και τους μετατρέπει σε αντικείμενα εκμετάλλευσης. Η νομιμοποίηση της πορνείας -όπως λέει το επιχείρημα- το επεκτείνει και, επίσης, βοηθά τους μαστροπούς, δεν καταφέρνει να προστατεύσει τις γυναίκες και οδηγεί σε ακόμη περισσότερη -και όχι πιο λίγη- βία στους δρόμους.

ΑΥΤΗ Η ΜΑΧΗ σχετικά με τη νομιμοποίηση γίνεται, τα τελευταία χρόνια, για τους διεθνείς νόμους διακίνησης ανθρώπων και προτάσεων ώστε να γίνει νόμιμη η πορνεία σε χώρες όπως η Βουλγαρία -ένα κίνημα το οποίο η αμερικανική κυβέρνηση βοήθησε να κατασταλεί παρά το γεγονός ότι η πορνεία είναι νόμιμη σε περιοχές της Πολιτείας της Νεβάδα. Δεν χρειάζεται να είσαι ηθικό στοιχείο ή σεμνότυφος για να αποδεχτείς το επιχείρημα για την κατάργηση της πορνείας. Η Μάρθα Νάσμπαμ, καθηγήτρια Νομικής και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ισχυρίζεται ότι πολλή δουλειά εμπεριέχει την πώληση υπηρεσιών του σώματος και ότι πολλή δουλειά, που κάνουν φτωχές γυναίκες, συμπεριλαμβάνει κακές συνθήκες εργασίας. Κατά τη γνώμη της, είναι όλα θέμα περιεχομένου. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ εκείνης που δουλεύει στον δρόμο και ελέγχεται από κάποιον μαστροπό και εκείνης που είναι πολυτελείας και επιλέγει τους πελάτες της.

ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ, όμως, η νομιμοποίηση της πορνείας το εμπόριο σαρκός; Οχι απαραίτητα. «Με αυτή τη λογική η Πολιτεία της Νεβάδα θα είχε πλημμυρίσει από αλλοδαπές σκλάβες του σεξ, κάνοντας κάποιον να αναρωτιέται για το τι μέτρα παίρνει το υπουργείο Δικαιοσύνης ώστε να τις ελευθερώσει», σημείωσε, ξερά, ο συγγραφέας Ντέιβιντ Φέιγκολντ στο περιοδικό «Foreign Policy», το 2005. Οι χώρες στις οποίες η πορνεία είναι νόμιμη -όπως η Αυστραλία, η Γερμανία, οι Κάτω Χώρες- δεν είναι «βόθροι». Από την άλλη μεριά, δεν είδαν ούτε τη ζήτηση για πορνεία να μειώνεται. Κάποιες φορές, μάλιστα, αυξάνει.

ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ απογοήτευση για τους υποστηρικτές της νομιμοποίησης και, πρόσφατα, υπήρξε άλλο ένα αγαπημένο πρότυπο. Το 1999, η Σουηδία νομιμοποίησε την πώληση σεξ αλλά έκανε την αγορά του παράνομη - μόνο οι πελάτες και οι μαστροποί μπορούν να διωχθούν. Αυτή είναι η μόνη προσέγγιση της πορνείας που βασίζεται στην «ισότητα των φύλων», ισχυρίζεται η καθηγήτρια Νομικής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Κάθριν ΜακΚίνον. Μεταχειρίζεται την πορνεία σαν κοινωνικό κακό, όμως αντιμετωπίζει τις γυναίκες που το κάνουν ως τα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης που «δεν πρέπει να γίνουν ξανά θύματα από το κράτος με το να γίνουν εγκληματίες». Οι άνδρες είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν τις γυναίκες, συνέχισε η ΜακΚίνον, οι οποίοι είναι «θύτες του σεξ» και πρέπει να τιμωρούνται ως τέτοιοι.


Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΤΣΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/03/2008

SOS για τον ρατσισμό που σηκώνει κεφάλι


ΜΑΥΡΟ ΤΟ «2007»: 147,6% πάνω τα κρούσματα ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα * Εξι ευρωκαταδίκες για βιαιοπραγίες κατά μεταναστών

Ο Μοαβία Αχμέντ ζει κοντά τρεις δεκαετίες στη χώρα μας και είναι συντονιστής του Φόρουμ Μεταναστών: «Εχει αλλάξει η κατάσταση, μας λέει, πληθαίνουν τα κρούσματα ρατσισμού. Το 2007 ήταν η χειρότερη χρονιά, είχαμε και πολλές επιθέσεις αλλά και διαφορετικής ποιότητας.

Για παράδειγμα, οργανωμένες επιθέσεις σε σπίτια δεν συνέβαιναν παλιότερα. Αλλά και φέτος μέσα σε τρεις μήνες είχαμε πάλι επιθέσεις σε βάρος Πακιστανών, το θάνατο ενός Σουδανού. Τα περιστατικά πληθαίνουν και γίνονται πιο έντονα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην Κρήτη και τη Θεσσαλονίκη. Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχουν μέτρα αντιμετώπισης του ρατσισμού, το θέμα δεν τίθεται καν στην κουβέντα, και αυτό δεν είναι καλό». Σε αυτό το πλαίσιο θα γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού...

Τα στοιχεία είναι τρομακτικά. Σύμφωνα με το Εθνικό Παρατηρητήριο του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας, η αύξηση των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας κατά 147,6% το 2007 μόνο δραματική μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ οι λέξεις ωχριούν μπροστά στην αύξηση της βίας κατά προσφύγων και μεταναστών που έφτασε το 175%. Και αυτά τα στοιχεία αφορούν μόνο τα περιστατικά ρατσιστικής βίας που καταγγέλθηκαν. Η αύξηση παρατηρήθηκε ιδιαίτερα κατά το τελευταίο εξάμηνο του περασμένου χρόνου που συνέπεσε «με την είσοδο ενός ακροδεξιού κόμματος στη Βουλή, αλλά και με την εδραίωση του ιδεολογικού του ρεπερτορίου στην πολιτική σκηνή της ηλεκτρονικής και τηλεοπτικής μαζικής ενημέρωσης», παρατηρεί στην ετήσια έκθεσή του το Παρατηρητήριο.

Σύμφωνα με αυτήν, παρατηρείται ακόμα αυξανόμενη συμμετοχή ένστολων δημόσιων λειτουργών (αστυνομικών-λιμενικών) σε εγκλήματα και βασανισμούς σε βάρος μεταναστών και μειονοτήτων, που ανάμεσα σε άλλα οδήγησε στην ανάκληση των επαναπροωθήσεων αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα από τη Γερμανία και τη Νορβηγία. Ωστόσο οι αρχές δεν διακρίνονται από τον ίδιο ζήλο σε ό,τι αφορά την καταγραφή, διερεύνηση και καταπολέμηση των εγκλημάτων με ρατσιστικά κίνητρα, την εφαρμογή της νομοθεσίας κατά των διακρίσεων και πάνω απ' όλα την προστασία των θυμάτων.

Πέρσι σημειώθηκαν επίσης:

* Οι περισσότερες από κάθε άλλο έτος (6) καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε υποθέσεις βιαιοπραγίας κατά μεταναστών και μειονοτήτων και η πρώτη καταδίκη για ρατσιστικό λόγο από ελληνικό δικαστήριο.

* Η κατάταξη της Ελλάδας στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως προς τις πολιτικές ένταξης των μεταναστών.

Από την έκθεση δεν λείπουν αναφορές στις βίαιες και εξευτελιστικές εξώσεις Ρομά και την παρεμπόδιση καλών πρακτικών όπως του 132ου σχολείου της Γκράβας.

Για ελληνική «παθογένεια» κάνει λόγο το Κέντρο «Αντιγόνη» εντοπίζοντας την έξαρση των προβλημάτων στις στάσεις και αντιλήψεις της πολιτείας που κυμαίνονται «ανάμεσα στην αδιαφορία και την αναλγησία», τη συσσώρευση θεσμικών ελλειμάτων και την άσκηση πολιτικών «που έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση προς τις αξίες μιας ανεκτικής δημοκρατικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας».

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη μελέτη του Κέντρου:

*Για τους μετανάστες, πέρα από τις γνωστές δυσκολίες της νομιμοποίησης, οι νέες ασφαλιστικές ρυθμίσεις πλήττουν καίρια τη δυνατότητα έκδοσης βιβλιαρίου υγείας, διπλασιάζοντας τον αριθμό εργάσιμων ημερών που προαπαιτούνται για να ασκηθεί ένα βασικό κοινωνικό ανθρώπινο δικαίωμα.

*Η συνεχιζόμενη δυσμενής μεταχείρισης των Ρομά αποκαλύπτει ότι πολυπληθείς ομάδες χιλιάδων πολιτών βιώνουν μέγιστο στεγαστικό και εκπαιδευτικό αποκλεισμό, διωγμένοι σε συστηματική βάση από τοπικές κοινωνίες αλλά και «ευυπόληπτους» κατά τα άλλα άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

*Η εμπορία ανθρώπων με σκοπό τη σεξουαλική ή την εργασιακή εκμετάλλευση (trafficking) εξακολουθεί να πλήττει κυρίως γυναίκες και νέα κορίτσια που έρχονται από φτωχές περιοχές ρημαγμένων χωρών, που παραπλανώνται με ψευδείς υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα ή αλλού, και στη συνέχεια δέχονται απειλές και βία για να εργαστούν στη βιομηχανία του σεξ παραδίδοντας όλα τα χρήματα και έγγραφά τους στους διακινητές. Συχνά «συναινούν» σε αυτό μέσα σ' ένα καθεστώς έντονης βίας και φόβου.

*Πληθαίνουν οι καταγγελίες για άτυπες επαναπροωθήσεις σε σημεία εισόδου (Εβρος και Βόρειο Αιγαίο), ενώ αιτήσεις ασύλου είτε απορρίπτονται αβασάνιστα είτε καθυστερεί η παραλαβή τους από τις αστυνομικές αρχές.

*Δυσοίωνες είναι οι εξελίξεις και σε ομάδες με τα προβλήματα των οποίων αποφεύγει επιμελώς να ασχοληθεί η πλειονότητα των ΜΜΕ. Ετσι, ο ρατσισμός απέναντι σε ομοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανσέξουαλ και αμφιφυλόφιλους αντανακλά το περιορισμένο επίπεδο γνώσεων μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας στα θέματα αυτά. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο αποκλεισμός των ομοφυλόφιλων από τη σχεδιαζόμενη νομική ρύθμιση της εκτός γάμου συμβίωσης παραβιάζει ευθέως την αρχή της ίσης μεταχείρισης.

*Επιπλέον, ομάδες που με βάση τον αυτοπροσδιορισμό δηλώνουν εθνική ταυτότητα διαφορετική από την ελληνική στερούνται δικαιώματα που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και που έχει ρητά αναγνωρίσει για λογαριασμό τους το Δικαστήριο του Στρασβούργου (π.χ. περιορισμοί στην ίδρυση σωματείων και στην ελευθερία τού συνεταιρίζεσθαι).

Με λίγα λογια, είναι αυτό που τόσο εύστοχα μας λέει ο Μιχάλης, που αν και γεννήθηκε εδώ δεν αναγνωρίζεται ως παιδί αυτής της χώρας: «Ο κρατικός ρατσισμός είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα»...


Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/03/2008

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Greek bloggers fight for gay partnership equality


20th March 2008 14:10
PinkNews.co.uk staff writer

More than 200 weblogs have joined an initiative called Greek Bloggers Against Discrimination to campaign against proposed new legislation on domestic partnerships that excludes same-sex couples.

"This discriminatory project has been widely denounced not just by the LGBT community, but also Greek citizens from all walks of life who believe that it violates the Equality clause enshrined in our constitution, as well as the country’s European commitments," the group said.

"We ask our friends in Europe and around the world to help us achieve the widest possible publicity for these initiatives."

Gay rights group Olke plans to lobby the Greek government and has slammed what they perceive as an unlawful draft bill.

Greek government policy is still steadfastly anti-gay.

Gay marriage has long been opposed and gays are still barred from entering the military.

However, homosexuals in Greece are still seeking a greater voice within their country in recent years, which culminated in the first Gay Pride parade in 2005.

A Greek lesbian couple in Athens are due to attempt to marry in a civil ceremony in the country's first same-sex marriage.

The law does not explicitly proclaim a civil union must take place between a man and a woman and the couple are hoping to take advantage of that loophole.

The Greek Othordox Church's governing synod has described the plans to afford unmarried or defacto couples the same legal rights as their married counterparts as a "catastrophic bomb" which threatened Greek society and compared the move to "prostitution."

For a full list of the 200 weblogs that have signed on the initiative click here.


Πηγή : PinkNews.co.uk

Συνέντευξη της Μαρίνας Γαλανού στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ.



Επιθεώρηση πολιτισμού - Τεύχος 8ο - 9ο

Φθινόπωρο - Χειμώνας 2007




ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ


Του ΤΑΣΟΥ Π. ΚΑΡΑΝΤΗ

Εδώ και περίπου 2,5 χρόνια λειτουργεί στην Αθήνα ένας «διαφορετικός» εκδοτικός οίκος-βιβλιοπωλείο, ο «Πολύχρωμος Πλανήτης», τον οποίο διευθύνει η, τρανσέξουαλ, Μαρίνα Γαλανού και το αντικείμενο του, φυσικά, είναι η LGBT (Lesbian-Gay-Bisexual-Transsexual) θεματολογία. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου η ομοφοβία όπως και η ξενοφοβία, είναι το δεδομένο και η «ανοιχτή κοινωνία» το ζητούμενο, τέτοιες κινήσεις είναι όντως πρωτοποριακές κι ως τέτοιες θα καταγραφούν από την Ιστορία. Σε μιαν απόπειρα, λοιπόν, διερεύνησης του όλου θέματος και ουσιαστικής προσέγγισης του, συναντηθήκαμε με τη Μαρίνα Γαλανού η οποία μας μίλησε για τις τανσέξουαλ και τα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη χώρα μας και βέβαια για τον «Πολύχρωμο Πλανήτη».



Τας. Καρ: Τραβεστί και τρανσέξουαλ. Δυο λέξεις, ταμπού για πολλούς, που τους περιβάλλει ένα «μυστήριο». Πώς θα τις αποδίδατε ξεκάθαρα, πέρα από την τυπική ερμηνεία των λεξικών, οριοθετώντας και τη διαφορά τους;



Μαρ. Γαλ: Τραβεστί είναι ο/η παρενδυματικός, ομοφυλόφιλος άντρας, ή γυναίκα, που για κάποιες ώρες της ημέρας ντύνεται γυναικεία ή αντρικά αντιστοίχως. Τρανσέξουαλ, αν ανατρέξουμε στα λεξικά, είναι εκείνος/η που έχει προβεί σε αλλαγή-διόρθωση φύλου. Στη χώρα μας όμως έχει επικρατήσει με την έννοια εκείνου ή εκείνης που, συνήθως, δεν έχει προχωρήσει σε αλλαγή φύλου, αλλά έχει γυναικεία (ή αντρικά) χαρακτηριστικά, και ζει και αισθάνεται γυναίκα (άντρας αντιστοίχως). Εκείνης (ή εκείνου) που χωρίς να έχει κάνει απαραίτητα αλλαγή φύλου) έχει προχωρήσει σε εμφανισιακές αλλαγές μέσω ορμονοληψίας και έχει την όψη του αντίθετου από το γενετήσιο φύλο του/της. Η διαφορά, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μεγάλη.


Τ.Κ.: Σ.Α.Τ.Τ.Ε.: Σωματείο Αλληλεγγύης Τραβεστί Τρανσέξουαλ Ελλάδας. Έχετε διατελέσει παλιότερα γενική γραμματέας του. Ποιοι είναι οι βασικοί σκοποί του σωματείου και ποια τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι τραβεστί και οι τρανσέξουαλ στην Ελλάδα; Υπάρχουν αντίστοιχα σωματεία στη «βαλκανική γειτονιά» μας;



Μ.Γ.: Υπήρξα γραμματέας του σωματείου, στη διετία 2003-2004. Για λόγους που δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω τη δραστηριότητα μου, τουλάχιστον όχι όπως ήθελα εγώ, και όπως αρκετά μέλη προσδοκούσαν από μένα, παραιτήθηκα. Η κάθε ομάδα, η κάθε οργάνωση, μικρή ή μεγάλη, βλέπει τα προβλήματα μέσα από τη δική της οπτική γωνία, και μέσω των ανθρώπων που την εκπροσωπούν – και κάθε φορά εκπροσωπούν μόνο τα μέλη τους. Εγώ όπως σας είπα δεν εκπροσωπώ πλέον το Σ.Α.Τ.Τ.Ε., μπορώ όμως να μιλήσω για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τρανσέξουαλ. Αναφέρομαι στο πρόβλημα της αποδοχής που σαφέστατα υπάρχει και είναι κορυφαίο. Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, σε πολιτική διάσταση, είναι το τρανσεξουαλικό (διαφυλικό) άτομο όταν δεν έχει κάνει αλλαγή φύλου, δεν μπορεί να αλλάξει την αστυνομική του ταυτότητα, παρ’ ότι έχει την αντίθετη εμφάνιση και κοινωνική συμπεριφορά. Πρόκειται για το ζήτημα του «κοινωνικού φύλου», όπως αναφέρεται διεθνώς. Πρόσφατα, στην Ισπανία, πέρασε νόμος που επιτρέπει στα τρανσεξουλικά άτομα, που δεν έχουν κάνει διόρθωση φύλου, προσκομίζοντας πιστοποιητικά ορμονοληψίας και διάγνωση ψυχιάτρου ότι είναι τρανσεξουαλικοί/ές, να αλλάξουν όλα τα αστικά τους έγγραφα ώστε να συμβαδίζουν με τo κοινωνικό τους φύλο. Αντίστοιχος νόμος ισχύει από το 1983 στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες (πολύ λίγες ομολογουμένως) χώρες του κόσμου. ¶λλο ένα σοβαρό θέμα είναι αυτό της ανυπαρξίας νόμου κατά των διακρίσεων που να αναφέρεται ρητά η προστασία του ατόμου για λόγους «ταυτότητας γένους» (gender identity). Ο ισχύον νόμος κατά των διακρίσεων (3304/2005), αναφέρει προστασία (ανάμεσα στα άλλα) για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού.Είναι απαραίτητο να προστεθεί και ο όρος: «για λόγους ταυτότητας γένους», ο οποίος θα προστατεύει τα τρανσεξουαλικά άτομα από τις διακρίσεις. Εδώ αξίζει να πούμε ότι για πολλά τρανσεξουαλικά άτομα είναι από δύσκολο έως αδύνατον είτε να βρουν σπίτι προς ενοικίαση, καθώς οι περισσότεροι τους το αρνούνται, είτε και εργασία, επειδή είναι τρανσέξουαλ. Να αναφέρω από την προσωπική μου εμπειρία ότι, ενώ πριν με γνωρίσει κάποιος πελάτης μου (Τράπεζα), και ενώ μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν απολύτως ευχαριστημένος με τις υπηρεσίες που του πρόσφερε η εταιρία μου, όταν με γνώρισε και είδε ότι είμαι τρανσέξουαλ, διέκοψε τη συνεργασία. Βλέπουμε ότι είναι απαραίτητος ένας νόμος κατά των διακρίσεων που να αναφέρει ρητά όσα σας ανέφερα προηγουμένως. Σοβαρό, επίσης, είναι το πρόβλημα της ασφάλισης, το οποίο βεβαίως, σχετίζεται με τα παραπάνω. Οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν δέχονται να ασφαλίσουν ένα τρανσεξουαλικό άτομο. Τα προβλήματα, όμως, δεν τελειώνουν εδώ. Αυτά όμως είναι τα σπουδαιότερα προβλήματα σε πολιτικό επίπεδο. Στη βαλκανική γειτονιά μας, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ ότι στην Ελλάδα, καθώς οι χώρες της Βαλκανικής άλλαξαν καθεστώς σχετικά πρόσφατα. Έτσι, πρόσφατα δημιουργήθηκε οργάνωση τρανσέξουαλ στη γειτονική Τουρκία, ενώ υπάρχει αντίστοιχη οργάνωση στη Βουλγαρία και την Κροατία.



Τ.Κ.: Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα. Είσαστε μέλος του Δ.Σ. Στην Ελλάδα υπάρχει ομοφυλόφιλο κίνημα ή, απλά, ανοιχτή, πλέον, ομοφυλόφιλη έκφραση;



Μ.Γ.: Είμαι για την ακρίβεια Γενική Γραμματέας της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας, μετά τις αρχαιρεσίες που έγιναν τον Ιούνιο του 2006 και τον θάνατο του Βαγγέλη Γιαννέλου, επί χρόνια Προέδρου της ΕΟΚ. Στην χώρα μας αυτό που ονομάζουμε «ομοφυλόφιλο κίνημα», με τους όρους που τουλάχιστον διεθνώς εννοείται, δεν υπάρχει. Στο παρελθόν έγιναν σοβαρές προσπάθειες μεμονωμένων προσώπων που έθεσαν τα προβλήματα με αγωνιστικό τρόπο και πρόβαλλαν τις διεκδικήσεις τους, αυτό όμως δεν συνιστά «κίνημα». Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε τις προσπάθειες που γίνονται τα δυο τελευταία χρόνια, με τη διοργάνωση των Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας, καθώς και τις εντεινόμενες προσπάθειες των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων στο ζήτημα του γάμου ομοφύλων. Αυτά είναι σημαντικά και οι προσπάθειες πρέπει να ενταθούν ώστε το μέλλον να είναι καλύτερο.



Τ.Κ.: Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας. Διοργανώθηκε, τα δυο τελευταία χρόνια, στην Αθήνα (πλατεία Κλαυθμώνος). Ποια είναι η βασική του επιδίωξη; Υπάρχει η ανάλογη συμμετοχή; Πώς αντιμετωπίστηκε από τις αρχές αλλά κι από τους απλούς πολίτες;



Μ.Γ.: Η βασική του επιδίωξη είναι αυτό που λέμε «ορατότητα». Ότι είμαστε εδώ και υπάρχουμε. Ότι αυτές είναι οι διεκδικήσεις μας. Διεκδικούμε και απαιτούμε ότι και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Η συμμετοχή δεν είναι αυτή που θα έπρεπε, και εδώ απαντώ στο σκέλος της ερώτησης σας που άφησα προηγουμένως: στο αν υπάρχει ακόμη ανοικτή ομοφυλόφιλη έκφραση. Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει ακόμη ανοικτή ομοφυλόφιλη έκφραση. Υπάρχουν ακόμη φοβίες. Η κοινωνία μας δεν είναι ανοικτή στο «διαφορετικό». Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται αυτά τα Φεστιβάλ. Το «άνοιγμα» της κοινωνίας.



Τ.Κ.: Τρανσέξουαλ, τραβεστί και πορνεία. Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Αρκετός κόσμος τα συνδέει αυτόματα. Τελικά, η πορνεία είναι «υποχρεωτική οδός»;



Μ.Γ.: Είναι πράγματι μεγάλο θέμα. Ο περισσότερος κόσμος τα συνδέει γιατί οι περισσότερες γυναίκες τρανσέξουαλ, καταλήγουν στην πορνεία, αφού η εξεύρεση εργασίας είναι πολύ δύσκολη για τη γυναίκα τρανσέξουαλ. Συνεπώς οι περισσότερες καταλήγουν εκεί. Παρενθετικά αναφέρω ότι όσο ήμουν Γ.Γ. στο ΣΑΤΤΕ, ένα από τα ζητήματα που είχα θέσει ήταν και αυτό. Δηλαδή να τεθεί στην πολιτεία το ζήτημα, συγκεκριμένα στο Υπουργείο Απασχόλησης, και να ζητηθεί να υπάρξουν προγράμματα υποστήριξης, όπως για όλες τις μειονότητες, είτε μέσω του ΟΑΕΔ είτε μέσω άλλων προγραμμάτων, ώστε να υπάρξουν διέξοδοι. Εντέλει όμως θα σας πω, ότι, δεν υπάρχει «υποχρεωτική οδός». Για τον άνθρωπο, αν πραγματικά το θέλει, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν στη χώρα μας τρανσέξουαλ που κατάφεραν να σταθούν στο θέμα της εργασίας. Γνωρίζω (πλην του εαυτού μου), τρανσέξουαλ φαρμακοποιό, ταχυδρόμο, επιχειρηματία.



Τ.Κ.: Γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων ή σύμφωνο συμβίωσης; Κάποιοι «κατηγορούν» ότι με την επιμονή στο αίτημα για γάμο κι όχι σύμφωνο συμβίωσης, στηρίζεται κι ενδυναμώνεται το, συντηρητικό, τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία - οικογένεια.



Μ.Γ.: Ξεκάθαρα ο πολιτικός γάμος. Αδιαπραγμάτευτα. Ζητούμε να έχουμε ότι και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Πληρώνουμε τους ίδιους φόρους, έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις. Δεν μπορούμε να κάνουμε έκπτωση στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας. Η εμπειρία από τις χώρες που εφαρμόζεται το σύμφωνο συμβίωσης, είναι ότι οι διακρίσεις εξακολουθούν να υφίστανται και οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις εκεί, θέτουν εκ νέου το αίτημα του γάμου, αντιλαμβανόμενες ότι το σύμφωνο συμβίωσης ήταν υπαναχώρηση. Όσοι μας κατηγορούν ότι επιμένουμε στο γάμο, αντί του συμφώνου συμβίωσης, χαϊδεύουν το συντηρητικό τρίπτυχο που αναφέρατε και είναι αυτοί που το ενδυναμώνουν.



Τ.Κ.: Εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια δημιουργήσατε στην Αθήνα όπου και λειτουργεί, τον πρώτο εκδοτικό οίκο και βιβλιοπωλείο με αποκλειστικό αντικείμενο την «LGBT» θεματολογία. Πώς ξεκινήσατε, ποια είναι η μέχρι σήμερα εκδοτική σας πορεία και ποια η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού αλλά και των ΜΜΕ; Υπήρξαν προβλήματα ή ρατσιστικές αντιδράσεις;



Μ.Γ.: Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε με το σκεπτικό να αναδειχθεί η «LGBT» έκφραση και κουλτούρα. Παντού, στα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και μη, όταν κάποιος ακούει για ομοφυλοφιλία, υπάρχει μια παραπομπή στο «ροζ», στην καρικατούρα, στο «σώνει και καλά σεξ». Ο Πολύχρωμος Πλανήτης δημιουργήθηκε στον αντίποδα όλων αυτών. Για να δείξει ότι οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι τρανσέξουαλ, δεν είναι αυτές οι άθλιες καρικατούρες που θέλουν να μας δείχνουν, ότι έχουν ευαισθησίες, έχουν κουλτούρα και υπάρχει μια πολύ πλούσια πεζογραφία και ποίηση με ομοφυλοφιλική θεματολογία. Η ανταπόκριση του κοινού δεν μπορώ να πω ότι είναι ικανοποιητική. Ο Πολύχρωμος Πλανήτης με δυσκολία καταφέρνει και επιβιώνει, και έως τώρα έχουμε εκδώσει έντεκα βιβλία. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι χρειαζόμαστε τη στήριξη του κόσμου, όλων των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών, αλλά και όλων όσων πιστεύουν στο δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Είναι παρήγορο και απαραίτητο στην εποχή μας, να υπάρχουν και να στηρίζονται οι φωνές που έχουν να πουν κάτι το διαφορετικό. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξαν ρατσιστικές αντιδράσεις, εκτός από μια φορά που κάποιοι ανεγκέφαλοι έκαψαν τη σημαία που υπάρχει έξω απ’ το βιβλιοπωλείο μας.



Τ.Κ.: Ομοφυλοφιλία, ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα. Έχετε εκδώσει βιβλία που καταπιάνονται, με αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα, ιστορικά-επιστημονικά με το θέμα; Έχετε εκδώσει βιβλία για την ιστορία των ομοφυλοφιλικών αγωνιστικών κινήσεων στην Ελλάδα;



Μ.Γ.: Έχουμε εκδώσει το ΑΜΦΙ και Απελευθέρωση καθώς και τον Καιάδα του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, ιστορικού ηγετικού στελέχους του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδος και επί επτά έτη εκδότη του περιοδικού Αμφί, καθώς επίσης συγγραφέα, ποιητή και μεταφραστή ογδόντα και πλέον τίτλων. Το δίπτυχο αυτών των δυο βιβλίων αποτελεί την πρώτη απόπειρα ιστορικής καταγραφής των γεγονότων που σημάδεψαν τους ομοφυλόφιλους έως περίπου τα τέλη της δεκαετίας του 80. Ο Καιάδας αποτελεί προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα για τη συμπεριφορά της χούντας των συνταγματαρχών στους ομοφυλόφιλους, ενώ το Αμφί και Απελευθέρωση, μέσα από κείμενα, συνεντεύξεις και πολλά ντοκουμέντα καταγράφει την πορεία του ΑΚΟΕ και του ΑΜΦΙ, καθώς και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Αυτά ήταν τα δυο πρώτα μας βιβλία και δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέξαμε να κάνουμε την αρχή μας με αυτά : θελήσαμε να δώσουμε ξεκάθαρα το στίγμα μας.



Τ.Κ.: Αν η διαδρομή σας στο νέο σας κοινωνικό φύλο είναι ένα ταξίδι, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την αφετηρία του ως σήμερα και πώς ονειρευόσαστε τη συνέχεια του;



Μ.Γ.: Το κοινωνικό μου φύλο ως γυναίκα τρανσέξουαλ, το βιώνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό παιδί ακόμη. Από πολύ μικρό παιδί αντιλήφθηκα τη διαφορετικότητα μου και, πιστέψτε με, το «ταξίδι» αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Στο δρόμο συνάντησα πολλές συμπληγάδες, η κοινωνία μας βλέπετε δυσκολεύεται ακόμη και σήμερα να αποδεχτεί το «διαφορετικό». Θέλει πολλή δουλειά ακόμη. Μπορώ όμως να υπερηφανευτώ ότι προτάσσοντας τα «θέλω» μου και την πίστη μου σε κάποιες αξίες, με όπλο τη δουλειά μου και την «ξεροκεφαλιά» μου ίσως κάποιες φορές, κατάφερα να ξεφύγω από δύσκολα μονοπάτια και να σταθώ με αξιοπρέπεια. Ονειρεύομαι τη συνέχεια, σε έναν κόσμο που δεν ενδιαφέρεται πια για το κοινωνικό ή βιολογικό φύλο, που δεν θα τον ενδιαφέρει η σεξουαλικότητα, η θρησκεία, η εθνοτική καταγωγή, που θα σέβεται ουσιαστικά το «διαφορετικό» σε όλες τις εκφάνσεις του, που θα τον ενδιαφέρει μόνον ο 'Aνθρωπος. Για να γίνω πιο ακριβής, δεν το ονειρεύομαι μόνο, προσπαθώ στο μέτρο , που μου είναι δυνατόν, τα όνειρα μου να συμβαδίζουν με τις πράξεις μου.




Ο Τάσος Καραντής γεννήθηκε το 1968 στη Σαλαμίνα. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά ως αρθογράφος. Έχει εκδώσει σειρά ποιητικών συλλογών και δοκιμίων. Ζει στη Σαλαμίνα και είναι ο εκδότης του χειροποίητου και ανεξάρτητου εντύπου επικοινωνίας Το Μαύρο 'Aστρο.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Διεθνώς ρεζίλι (2) Greek Orthodox church slams rights for unmarried couples




19th March 2008 15:24
Susan Phu

The Greek Othordox Church has spoken out against proposals to allow unmarried heretosexual couples in the country to have their relationships registered.

The BBC reports that the Chruch's governing synod described moves by the Greek government to afford unmarried or defacto couples the same legal rights as their married counterparts as a "catastrophic bomb" which threatened Greek society and compared the move to "prostitution."

The Greek government is hoping new legislation will align with similar laws throughout Europe.

However, this proposed bill has to date only included heterosexual unmarried couples.

Gay rights group Olke plans to actively lobby the Greek government and have slammed what they perceive as an unlawful draft bill, to legally recognise heterosexual unions only.

Greek government policy is still steadfastly anti-gay.

Gay marriage has long been opposed and gays are still barred from entering the military.

However, homosexuals in Greece are still seeking a greater voice within their country in recent years, which culminated in the first Gay Pride parade in 2005.

A Greek lesbian couple in Athens are due to attempt to marry in a civil ceremony in the country's first same-sex marriage.

The law does not explicitly proclaim a civil union must take place between a man and a woman, the couple are hoping to take advantage.

The ceremony is set to take place in the Kessariani quarter of Athens and will be officiated by the town's mayor, Spyros Tzokas - a man whose party, Syriza, is radically left-wing.

Mr Tzokas spoke out as having no objections to the union as long as the marriage respected the law.


Pinknews.co.uk

Διεθνώς ρεζίλι (1)



Row over Greek unmarried couples

The Greek Orthodox Church has expressed opposition to plans by the Athens government to give greater rights to unmarried couples.
The Church's governing synod said it considered all common-law marriages to be tantamount to "prostitution".

The government proposes to give common-law couples the same rights as those who have gone through legal or religious ceremonies.

It wants to harmonise Greek law to European standards.

The new law would allow unmarried couples to make their relationship legally binding, by signing a simple notarial contract.

In its statement, the Church said that the proposal constituted a "catastrophic bomb" under the foundations of Greek society.

The leader of the Church, Archbishop Ieronimos, who was elected in February, had last week refused to comment on the government's plans, saying they came under the jurisdiction of civil authorities.

But the synod has now taken a different view.

The draft legislation is also opposed by Greece's homosexual community on the basis of discrimination, as it only takes account of heterosexual couples.


BBC

2nd European Transgender Council

2 και 4 Μαΐου το δεύτερο πανευρωπαϊκό συνέδριο Transgender Europe









Το δεύτερο πανευρωπαϊκό συνέδριο διαφυλικών (transgender - transsexual ) ατόμων ανακοινώθηκε ότι θα γίνει φέτος στο Βερολίνο της Γερμανίας κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης διαφυλικών ατόμων Transgender Europe (TGEU), μεταξύ 2 και 4 Μαΐου.

Το πρώτο είχε γίνει στη Βιέννη το 2005.

Στο συνέδριο θα συμμετέχουν οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Human Rights Watch μαζί με οργανώσεις διαφυλικών ατόμων από όλη την Ευρώπη. Αναμένεται να συμμετέχουν πάνω από 2.000 άτομα.



2nd TGEU COUNCIL
After the inspiring 1st transgender council in Vienna 2005, Transgender Europe (TGEU), the Transgender Network Berlin (TGNB) and TransInterQueer Berlin (TrIQ) are very pleased to invite you to the

2nd European Transgender Council
>>Make human rights work<<
May 2nd − 4th 2008 Berlin, Germany

Make human rights work
This year's Council offers a full program featuring representatives from Transgender Europe (TGEU), the Committee for Human Rights − Council of Europe, Human Rights Watch, Amnesty International and many other international activists and experts.

Panels and Presentations will address Human Rights issues and Anti Discrimination Legislation in Europe as well as the results of the Study on the Legal and Health Situations of Transgender People in Europe, which was conducted by Press for Change (UK) in conjunction with ILGA Europe and Transgender Europe in 2007.

Workshops and Training Sessions will cover Lobbying, Fundraising, Transgender Counselling Services, Running a Youth Group, Discrimination in the Workplace, Conflict Mediation in Volunteer Organisations and Burnout Prevention for Activists.

There will be opportunities to discuss and formulate the future goals of Transgender Europe, including work on TGEU Policy and Vision Papers and a Petition to the European Parliament. As part of the General Assembly of Transgender Europe there will be an Election for the Board of Directors and the Steering Committee.

We are delighted to announce that the Council´s official Show and Party will be organised by Wigstoeckel − Transgender United and that yorckberlin will present an Art Exhibition of artists involved with the theme "Transgender".

To see the full text of this invitation click here for pdf download.



Πηγή : TransGender Europe

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Ιστορία της σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας



SONYA L. JONES, Ιστορία της σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας|, εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, μτφρ. Ελένη Αθανασάκη, σελ. 288

Μνήμη Βασιλικής Μπαλούρδου

Το σώμα, δεν θα ήταν παράτολμο αν σημειώναμε ότι ανέκαθεν αποτελούσε ταμπού για το ανθρώπινο είδος. Το ζώο-άνθρωπος, πρώτα φοβήθηκε το σώμα του, στην αργόσυρτη διαδικασία ανίχνευσης του χώρου γύρο του, και ύστερα τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης, ή την όποια μεταφυσική αρχή αναφοράς. Από νωρίς, ο άνθρωπος ένιωσε, ότι έξοδος προς τον Κόσμο σημαίνει γνωριμία και αποδοχή πρώτα των σωματικών του αναγκών και επιθυμιών. Η βιολογία και η ιστορία μας διδάσκουν ότι το ανθρώπινο σώμα πορεύεται με τους δικούς του κανόνες, αποζητά την δική του αυτοτέλεια, ακολουθεί τις δικές του προδιαγραφές ορμών και αναγκών, και συνηθέστερα διαφοροποιείται από αυτό που ονομάζουμε ψυχή ή πνεύμα. Το σώμα μας είναι η μοναδική αλήθεια την οποία έχουμε να προσφέρουμε στον κόσμο.

Ταυτόχρονα και το μοναδικό μέσον για να τον αναγνωρίσουμε και εξερευνήσουμε. Η έξοδος από το ανώριμο εγώ μας επιτυγχάνεται πάντοτε σωματικά. Η σταυρική άρνηση των αναγκών του, η αναποτελεσματική απροθυμία εκπλήρωσης των επιθυμιών του, συνήθως φέρνει αρνητικά αποτελέσματα, τόσο σε εμάς τους ίδιους, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο. Αυτή η φυσική αλήθεια αποτελούσε και αποτελεί το αιώνιο ταμπού για τους ανθρώπους μέσα στις κοινωνίες. Η ιστορία μάς αποδεικνύει ότι όλα τα πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά συστήματα, στην διαχρονική τους εξέλιξη στάθηκαν αρνητικά απέναντι στο σώμα και τις ανάγκες του. Ο άνθρωπος ποδηγετείται πρώτα σωματικά και κατόπιν πνευματικά, ή τουλάχιστον παράλληλα.

Το ζώο-άνθρωπος βρίσκονταν ανέκαθεν σε αυτό το δίλημμα. Το να ανήκει σε μια ομάδα-κοινότητα που του παρέχει ασφάλεια και σιγουριά, τις αναγκαίες σταθερές προσλαμβάνουσες του βίου του, αλλά με την προϋπόθεση να αναστέλλει τις ανάγκες του σώματός του. Ή να καταπιέζει τις διάφορες λειτουργίες του ή να αποτινάξει τους διάφορους και πολύμορφους καταναγκαστικούς ζυγούς, και να ακολουθήσει το σωματικό του πεπρωμένο με όποιο τίμημα. Ποιοι και πόσοι κατόρθωσαν να υπερβούν το δίλημμα αυτό και να αποδεχθούν το δραματικό μεγαλείο των σωματικών τους επιλογών, ως αναγκαία προ υπόθεση της οντολογικής και κοινωνικής τους ολοκλήρωσης, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.

Αν αληθεύουν οι παραπάνω σκέψεις, εύκολα διαπιστώνει κανείς γιατί ο Έρωτας, σε όλες του τις μορφές και εκφράσεις -το ερωτικό ένστικτο γενικότερα και η πλήρωσή του- βρίσκεται υπό διωγμό. Και ίσως είναι ιστορικά δύσκολο να αναγνωρίσουμε με ευκολία τι σημαίνει Έρωτας και τι Ερωτική επιθυμία, για τον αρχαίο άνθρωπο ή στις διάφορες κοινωνίες στην διάρκεια του χρόνου. Παγιδευόμαστε ερμηνευτικά, πολλές φορές στον αγώνα μας, να αποκωδικοποιήσουμε τα εικονικά, γλωσσικά σύμβολα των διαφόρων πολιτισμών και να προσδιορίσουμε επακριβώς τι επιδίωκαν οι διάφορες κοινωνίες, όταν προσπαθούσαν να ορίσουν το σώμα και τις ανάγκες του και κατ' επέκταση τις ερωτικές επιθυμίες ως "υβριστή" των χρηστών κανόνων ενός κοινωνικού συστήματος. Η ελευθεροφροσύνη και ο ατομικός ακτιβισμός που πήγαζε από την ερωτική πρόκληση, πάντοτε προκαλούσε απωθητικές αντιδράσεις αλλά και ιεροκρύφιες επιθυμίες αποδοχής. Και σίγουρα ο άνθρωπος γνωρίζει ότι τόλμη χωρίς "ακολασία", και ελευθερία χωρίς "ασέβεια", δεν υπάρχει (για να χρησιμοποιήσω δύο ηθικά στρατευμένους όρους).

Και αν ο Έρωτας ενός άντρα προς μια γυναίκα ήταν φορέας κοινωνικών ανατροπών, τότε τι θα πρέπει να συμβαίνει όταν αντικρίζουμε τον Έρωτα ενός άντρα για έναν άλλον άντρα, ή μιας γυναίκας για μια άλλη γυναίκα;

Ομοφυλοφιλία~ την ονόμασαν "ο έρωτας που ντρέπεται να πει το όνομά του", "το δόγμα το τυραννικό", φυσική παρέκκλιση, ανωμαλία, διαστροφή και δεκάδες άλλες ηθικοπλαστικές λέξεις, στον αγώνα να προσδιορίσουν αυτό που πολεμούσαν και στέκονταν συνεχώς μπροστά τους. Η Ομοφυλοφιλία υπάρχει σχεδόν σε όλα το ζωικό βασίλειο, και την συναντάμε σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες, ιδιαίτερα τις πολεμικές. Είναι ένα φαινόμενο που άπτεται των ιδιαίτερων στιγμών των ανθρώπων και υφίσταται παράλληλα με την Ετεροφυλοφιλία. Και ανάλογα με τις σωματικές, πνευματικές ανάγκες του κάθε ατόμου, ανάλογα τις πολιτικές, κοινωνικές ή θρησκευτικές του παραδόσεις, την αποδέχεται ή την απορρίπτει. Διαχρονικά, αυτή η ερωτική πρόταση είναι πάντοτε παρούσα, αμυνόμενη ή μη, ανοιχτή στις όποιες ερμηνείες κατανόησης, προβάλλοντας, την δική της πρόταση αποκωδικοποίησης και απόλαυσης του Έρωτα.

Γι' αυτό το βιβλίο που επιμελήθηκε η καθηγήτρια της Αγγλικής φιλολογίας Sonya L. Jones, η |Ιστορία της Σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας|, μας προκαλεί έκπληξη και θαυμασμό, γιατί, πρώτον, μας αποκαλύπτει έναν τεράστιο, πολύχρωμο και πολυενδιαφέροντα κόσμο, και μια πραγματικότητα που δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχει αν δεν είχαμε την τύχη να ταξιδεύσουμε πέραν των ορίων "της πτωχής πλην τιμίας πατρίδος μας". Με θαυμασμό ανακαλύπτουμε έναν ερευνητικό, συγγραφικό και αγωνιστικό οργασμό, από χιλιάδες άτομα, συγγραφείς ή απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που με αυτοθυσία και μεγάλο κόπο αγωνίστηκαν και εξακολουθούν να μοχθούν για να προσδιορίσουν και να κάνουν αποδεκτή την ερωτική τους ταυτότητα, αλλά και να διατηρήσουν ζωντανή την μνήμη των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους. Αυτός ο διαρκής, πολύμορφος, πολυδάπανος, πολύχρονος και πολυπολιτισμικός αγώνας, μιας μεγάλης μερίδας της αμερικάνικης κοινωνίας, στην προσπάθειά της για αναγνώριση και αποδοχή της σωματική της αυτοσυνειδησίας, στην προβολή της σεξουαλικής της ταυτότητας, αλλά και, το κυριότερο κατά την γνώμη μου, όπως αναδύεται από τα κείμενα των μελετών, η θεμιτή φιλοδοξία εκατοντάδων θυσιαστικά προσφερομένων ατόμων να κρατήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη των αγώνων τους, καθώς εμπειρικά εμπέδωσαν την θέση ότι ο αγώνας τους για την σωματική αυτοδιάθεση αποτελεί τμήμα της συνολικής επαναστατικής ιστορίας της πατρίδας τους. Είναι καταπληκτικό να διαβάζεις τις δεκάδες μικρές, σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές επαναστάσεις, κοινωνικές, πολιτικές, σεξουαλικές, φυλετικές, γλωσσικές, συγγραφικές, μουσικές, εκδοτικές, τυπογραφικές, καλλιτεχνικές, και άλλου είδους, που σενετελέστηκαν στην αμερικάνικη κοινωνία από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, όχι χωρίς κόπο και κάθε είδους εμπόδια, αλλά με το μεράκι, την πίστη, την αυτοθυσία, το πείσμα και την συνειδητή επιλογή στο δρόμο προς την ελεύθερη μαρτυρία και εκλογή της ερωτικής πρόθεσης, και την δική τους εθνική επιταγή να καταγραφεί η ιστορική τους διαδρομή και να γίνει ισότιμα αποδεκτή από τις άλλες προσδιοριστικές ταυτότητες του αμερικάνικου έθνους. Τα βιβλίο, σε μια άψογη μετάφραση, χωρίς τυπογραφικά λάθη, και αισθητικά καλαίσθητο, αποτελείται από έντεκα μελετήματα, τα οποία διαπραγματεύονται το πρόβλημα του σεξουαλικού προσδιορισμού, της ερωτικής ταυτότητας των ανθρώπων, και ειδικότερα το θέμα της Ομοφυλοφιλίας. Σημαντικό είναι ότι τα έξι από τα έντεκα μελετήματα αναφέρονται στην γυναικεία αυτοδιάθεση, την γυναικεία ομοφυλοφιλία, και τους αγώνες για την κατάκτηση των ομοφυλόφιλων γυναικών, των Σαπφιαζόντων ή Λεσβιών, όπως αυτοπροσδιορίζονται συνήθως.

Οι γενικές ή οι ειδικές μελέτες, που αναφέρονται στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, μας κάνουν λόγο μόνο για τους άντρες και τα προβλήματά τους, σχεδόν αγνοώντας τα όμορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες ομοφυλόφιλες. Το βιβλίο είναι άκρως ενδιαφέρον, όχι τόσο γιατί εξετάζει ένα κοινωνικό θέμα ταμπού ακόμα και σήμερα -ίσως λιγότερο από άλλες εποχές- όσο για τον τεράστιο και εξειδικευμένο πλούτο πληροφοριών και εκατοντάδων στοιχείων ευρύτερου προβληματισμού που μας παρέχει. Με δέος ανακαλύπτουμε τις χιλιάδες ζυμώσεις που επιτελέστηκαν στην αμερικάνικη κοινωνία, τα δεκάδες διδακτορικά που εκπονήθηκαν πάνω σε αυτό το θέμα, τις χιλιάδες εργασίες που δημοσιεύτηκαν, τα δεκάδες χιλιάδες βιβλία που εκδόθηκαν, τα εκατοντάδες περιοδικά που κυκλοφόρησαν από το 1945 και έπειτα, τις αμέτρητες συζητήσεις που έγιναν και τις ανάλογες διαλέξεις που δόθηκαν σε όλη την αμερικάνικη ήπειρο στην διάρκεια των τελευταίων 50 ετών, την προσπάθεια των αντρών και γυναικών, μέχρι να κατακτήσουν την πολυπόθητη ερωτική και σεξουαλική τους ελευθερία. Ένας διαρκής αγώνας που θαυμάζεις, για την συνέπεια και το ήθος του, ο οποίος σου ξεκλειδώνει κι αυτός τις πόρτες για το πώς αυτή η Νέα Ήπειρος κατόρθωσε, σε τόσο μικρό διάστημα, να αφομοιώσει τα εκατομμύρια των ξένων αποίκων, αλλά και να αυτοπροσδιοριστεί κοινωνικά μέσα από εκατοντάδες ουσιαστικές και ριζικές επαναστάσεις. Ταυτόχρονα, θλίβεσαι καθώς ανακαλύπτεις με τι ασχολείται και περί τίνος τυρβάζει ο μεγάλος πληθυσμιακά όγκος των συνελλήνων. Το βιβλίο μας αποκαλύπτει τον αγώνα πολλών και ανόμοιων διαφορετικοτήτων, στην αγωνιστική τους προσπάθεια για διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Της τόσο αναγκαίας στην διατήρηση των εσωτερικών αρμών ενός έθνους, έστω και πολυπολιτισμικού. Αντικρίζουμε μια διαρκή και παρατεταμένη ερωτική αναγέννηση και σεξουαλική επανάσταση, ακόμα και μετά την τεράστια αναστάτωση που έφερε στις συνήθειες των ανθρώπων και τις επιλογές τους η αρρώστια του AIDS.

Αυτός ο ερευνητικός Ομοφυλόφιλος λόγος, ο ανοιχτός σε κάθε πρόκληση, ο διαθέσιμος σε κάθε αντιπαραθετικό ρίσκο, ο διαφορετικός, όσον αφορά της εξάλειψη της άρνησης και όχι στην ουσία της ζωικών αναγκών, ο διαμορφωτικός μιας παραπλήσιας παράδοσης, αλλά και ανατρεπτικός μιας κατεστημένης αντίληψης, συνοδοιπορεί επάξια με τα όνειρα και της απελευθερωτικές φιλοδοξίες του Ετεροφυλόφιλου λόγου, στην δική του προσπάθεια να κατοχυρώσει την δική του ετερότητα στην ανεύρεση της οντολογικής προσπάθειας του όλου ανθρώπου.

Τα πλείστα των ονομάτων που αναφέρονται στο βιβλίο είναι παντελώς άγνωστα στο μεγάλο αναγνωστικό κοινό της ελληνικής επικράτειας. Οι πληροφορίες και τα στοιχεία που παρατίθενται αφορούν ασφαλώς το αμερικάνικο κοινό, όμως οι άκρως ενδιαφέρουσες μελέτες, ιδιαίτερα αυτές που αφορούν: α. "Μια μελέτη της αμερικάνικης ομοφυλόφιλης ποίησης από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έως σήμερα", (όπου εξετάζεται ο γλωσσικός και χαρακτηρολογικός πλούτος της ποιητικής Gay προβληματικής) β. "Τι συμβαίνει εδώ πέρα - Η ʼλλη χώρα του James Baldwin" -το βιβλίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά- (όπου ερευνάται η σχέση μεταξύ κατηγοριών φυλής και σεξουαλικότητας) γ. "Οι τύποι ανδρικής ομοφυλοφιλίας στο έργο του William Goyen και του Truman Cpote" (όπου εξετάζεται η απουσία ενός ενιαίου συγγραφικού σεξουαλικού μοντέλου στα μέσα του 20ού αιώνα) δ. το σημαντικό κεφάλαιο "Σπάζοντας τη σιωπή, καταρρίπτοντας τα ταμπού: μυθιστορήματα των λατινοαμερικανών με θέμα το Aids" (ένα ενδιαφέρον, από πολλές απόψεις, κεφάλαιο) ε. το πρωτότυπο κεφάλαιο "Ο Νίτσε, η αυτοβιογραφία και η ιστορία" (όπου εξετάζεται το μυθιστόρημα |Martin and John| του Dale Pack, κάτω από το πρίσμα των θεωριών του Σ. Φρόιντ και Φ. Νίτσε, ένα θα λέγαμε "διανοουμενίστικο" αλλά κατατοπιστικό κεφάλαιο) και ακόμα τα κεφάλαια που αναφέρονται στην γυναικεία ομοφυλοφιλία, αλλά και την κοπιώδη προσπάθεια των ομοφυλόφιλων ακτιβιστριών γυναικών, των πολλαπλώς χειραφετημένων, να διασώσουν τα αρχεία των αγώνων τους, τα χιλιάδες βιβλία τους, τα εκατοντάδες περιοδικά τους, και να δημιουργήσουν τον δικό του εκθεσιακό χώρο για την συνέχεια της παράδοσής τους, την κατάθεση του τεράστιου και χαώδους πληροφοριακού υλικού τους, σαν παρακαταθήκη στις επόμενες ομοφυλόφιλες αλλά και ετεροφυλόφιλες γενεές, στην επιθυμία τους να κρατήσουν ζωντανή την ιστορική τους μνήμη.

Το σπονδυλωτό και επιστημονικό αυτό βιβλίο, που αναφέρεται κυρίως στην περιπέτεια της αμερικάνικης συγγραφικής και αγωνιστικής Ομοφυλόφιλης ταυτότητας, διαβάζεται ευχάριστα, εξαιτίας της ρέουσας και στρωτής γλώσσας του, είναι ένα βιβλίο άρτια επιμελημένο, το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνεται με μια πολύτιμη βιβλιογραφική αναφορά. Ανεξάρτητα από την θεματική του ερευνητική προβληματική, αποτελεί μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα, καταδεικνύει την αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ ζωής και λογοτεχνίας, εξετάζοντας το πώς η λογοτεχνία μετουσιώνει τα προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Και φυσικά μας μιλά για ένα παγκόσμιο και διαχρονικό ερωτικό κίνημα, όπως είναι το Ομοφυλόφιλο, αντρικό και γυναικείο, και την προσπάθειά του να εδραιώσει την παρουσία του και να κατοχυρώσει τα δικαιώματά του και των ανθρώπων που το ενστερνίζονται. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι είναι κρίμα που στην ελληνική επικράτεια, μετά την ισχνή χρονική περίοδο του κινήματος του ΑΚΟΕ και του σοβαρού περιοδικού που εξέδιδε, το ΑΜΦΙ, από την άνοιξη του 1978 και για μια περίπου δεκαπενταετία, δεν υπήρξε μια σοβαρή προσπάθεια και επιθυμία να καταλογραφηθεί και να αποδελτιωθεί ο εκδοτικός αυτός χώρος, πέρα από τις μεμονωμένες περιπτώσεις ομοφυλόφιλων δημιουργών. Δεν εξετάστηκε και δεν οργανώθηκαν τα εκατοντάδες βιβλία (έχω υπόψη μου πάνω από 200 ξένων και ελλήνων συγγραφέων) και τα επίσης πάμπολλα άρθρα, επιστημονικά και ερευνητικά, που είναι διάσπαρτα στον ελληνικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Όπως επίσης δεν έχει καταγραφεί η κοινωνική και πολιτική σημασία του Ομοφυλόφιλου κινήματος στον ελληνικό χώρο. Συνήθως ασχολούμαστε περιστασιακά με το τι γινόταν στην Αρχαία Ελλάδα, με την ευκαιρία κάποιων ξένων απόψεων και θέσεων, για πρόσωπα που θεωρούμε εθνικά ταμπού.

Ο Γιώργος Μπαλούρδος είναι φιλόλογος

Πηγή: Η Αυγή, 15.3.08, του Γιώργου Μπαλούρδου

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ / A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS



Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.

Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα 'συμβόλαιο συμβίωσης' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό 'συμβόλαιο' μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ


In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.

But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.

According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership 'contract' EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere 'contract' can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.

The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.

This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.

GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

Πολωνοί γκέι, λεσβίες και τρανσέξουαλ ζητούν βοήθεια


Πολωνοί/ές γκέι, λεσβίες και τρανσέξουαλ (διαφυλικοί) άντρες και γυναίκες ακτιβιστές της χώρας ζητούν βοήθεια ώστε να καταφέρουν σε μία απ' τις πιο ομοφυλοφοβικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχουν το δικό τους λοατ κέντρο.

Ο ακτιβιστής Szymon Niemiec, ιδρυτής της οργάνωσης Polish Equality Parade, ζητά βοήθεια 75.000 ευρώ ώστε το όνειρό τους να γίνει πραγματικότητα στην πρωτεύουσα Βαρσοβία.

Σκοπός να γίνει ένα κουήρ κέντρο, όπου κάθε ομοφυλόφιλος, λεσβία, τρανς θα είναι καλοδεχούμενοι και στο οποίο θα μπορούν να γίνονται εκθέσεις, συζητήσεις και θα υπάρχει και ένα μικρό κατάστημα όπου θα υπάρχουν σχετικά βιβλία.



Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - PinkNews.Co.Uk

Η «κατ’ επανάληψη έκλυτη συμπεριφορά»...


Η Αιγυπτιακή κυβέρνηση συνέλαβε πέντε ακόμη οροθετικούς άντρες οι οποίοι κρατούνται μαζί με άλλους επτά που έχουν συλληφθεί από τον Οκτώβριο του 2007, με την κατηγορία της «κατ' επανάληψη έκλυτης συμπεριφοράς».

Εν τω μεταξύ τέσσερις εξ αυτών ήδη έχουν δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν καταδικαστεί σε ένα χρόνο φυλάκιση.

Επίσης ένας εκ των πέντε νέων συλληφθέντων αντιμετωπίζει την επιπλέον κατηγορία της ασέλγειας με άλλον άντρα.

Στην υπόθεση έχουν ήδη παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία και η Human Rights Watch που καλούν την Αιγυπτιακή κυβέρνηση να σταματήσει τις διώξεις κατά οροθετικών και να άρει τις καταδίκες κατά αυτών που ήδη έχουν καταδικαστεί.



Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - 365Gay.Com

Ταξιδιωτικοί περιορισμοί για άτομα με HIV/AIDS ;


Γραπτή ερώτηση από την Kathalijne Maria Buitenweg (Verts/ALE) προς την Κομισιόν με θέμα Ταξιδιωτικοί περιορισμοί για άτομα με HIV/AIDS. Την αντιγράφουμε. Ορισμένα κράτη μέλη επιβάλλουν ταξιδιωτικούς περιορισμούς στα άτομα με HIV/AIDS. Έχουν γίνει σχετικές καταγγελίες στη European Aids Treatment Group (EATG) από τις οποίες προκύπτει ότι αυτό αφορά τις χώρες Βουλγαρία, Κύπρο, Ελλάδα, Ουγγαρία, Πολωνία και Ισπανία.

Η EATG δεν μπορεί να αποκλείσει ότι υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί και σε ορισμένα άλλα κράτη μέλη.

Είναι ενήμερη η Επιτροπή για τους περιορισμούς αυτούς;

Έχουν τα κράτη μέλη βάσει του κοινοτικού δικαίου το δικαίωμα να επιβάλλουν τέτοιους περιορισμούς σε άτομα με HIV/AIDS;

Συμφωνεί η Επιτροπή με τη θέση που διατυπώνεται στη γνωμοδότηση της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της 28ης Φεβρουαρίου 2008 σχετικά με την καταπολέμηση του HIV/AIDS στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις γειτονικές χώρες (2006-2009) ότι πρέπει να αρθούν οι περιορισμοί αυτοί;

Εάν ναι, ποια μέτρα προτίθεται να λάβει η Επιτροπή; Εάν όχι, για ποιο λόγο;



Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - http://www.europarl.europa.eu/

Ερώτηση του Συνασπισμού στην Κομισιόν, σχετικά με το σύμφωνο συμβίωση


Ερώτηση του Συνασπισμού στην Κομισιόν, σχετικά με το σύμφωνο συμβίωση και την νομική κατοχώρωση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Την αντιγράφουμε.

Επιβάλλεται η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και λόγω της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων εντός της ΕΕ!
• Ερώτηση-παρέμβαση του Δ. Παπαδημούλη στην Κομισιόν

Επιβάλλεται η θεσμοθέτηση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, όχι μόνο για λόγους ισότητας, αλλά και λόγω της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων εντός της Ευρ. Ένωσης. Αυτό ισχυρίζεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Δ. Παπαδημούλης σε ερώτηση που κατέθεσε στην Κομισιόν.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης:

«Το ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης προωθεί σχέδιο νόμου, που εισάγει «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια, χωρίς να κατοχυρώνει το δικαίωμα αυτό σε ζευγάρια του ίδιου φύλου. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι ετερόφυλα ζευγάρια θα μπορούν να επισημοποιούν την σχέση τους με έγγραφη συμφωνία, που θα παρέχει στα δύο μέρη σχεδόν όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από τον γάμο και θα λύνεται αυτοδίκαια με συμβολαιογραφική πράξη. Η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης άσκησε κριτική στο νομοσχέδιο και ανήγγειλε δημόσια ακρόαση με θέμα την νομική αναγνώριση των σχέσεων των ομόφυλων ζευγαριών.

Λαμβάνοντας υπόψη το άρθρο 13 της Συνθήκης για την Ευρ. Κοινότητα καθώς και το άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρ. Ένωσης, που ρητά απαγορεύει κάθε διάκριση λόγω γενετήσιου προσανατολισμού, ερωτάται η Επιτροπή: Σε ποια κράτη –μέλη οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι κατοχυρωμένες είτε με γάμο είτε με σύμφωνο συμβίωσης; Κρίνει ότι το ανωτέρω νομοσχέδιο ανταποκρίνεται στο άρθρο 13 της Συνθήκης που ενθαρρύνει την εξάλειψη των διακρίσεων με βάση τον γενετήσιο προσανατολισμό; Θεωρεί η Επιτροπή ότι η μη κατοχύρωση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και για ζευγάρια του ίδιου φύλου δυσχεραίνει την εφαρμογή της αρχής της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων, εξαιτίας του κενού δικαίου που δημιουργείται;»

Ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε σχετικά:
«Η θεσμοθέτηση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, αποτελεί σαφή διάκριση σε βάρος των ζευγαριών ίδιου φύλου και καταστρατηγεί την αρχή της ισότητας. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ελληνική πολιτεία είναι υποχρεωμένη, με βάση την κοινοτική αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων, να ρυθμίσει θέματα που αφορούν σε ομόφυλα ζευγάρια, που έχουν νομιμοποιήσει τη σχέση τους, είτε με γάμο είτε με σύμφωνο συμβίωσης σε άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ. Παραδείγματος χάριν, τί συμβαίνει στην ελληνική έννομη τάξη, σε περίπτωση που ομόφυλο ζευγάρι από άλλο κράτος – μέλος, που έχει νομιμοποιήσει τη σχέση του σε αυτό, εγκατασταθεί στην Ελλάδα και προκύψουν κληρονομικά δικαιώματα; Θα αναγνωρίσει τα δικαιώματα αυτά σε αλλοδαπά ζευγάρια, όπως οφείλει να πράξει, και θα συνεχίσει να τα αρνείται σε Έλληνες πολίτες;»



Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - Ιστοσελίδα Συνασπισμού

Marco Pannella προς την Κομισιόν με θέμα Απέλαση νεαρού ομοφυλόφιλου στο Ιράν.


Γραπτή ερώτηση από τον Marco Pannella (ALDE)προς την Κομισιόν με θέμα Απέλαση νεαρού ομοφυλόφιλου στο Ιράν. Την αντιγράφουμε.

Ο Seyed Mehdi Kazemi, ιρανός ομοφυλόφιλος δεκαεννέα ετών κινδυνεύει να απελαθεί από τις αγγλικές αρχές και να σταλεί στην χώρα προέλευσής του, όπου τον περιμένει σίγουρη θανατική ποινή.

Οι αγγλικές αρχές έχουν απορρίψει την αίτησή του για χορήγηση πολιτικού ασύλου τον Οκτώβριο 2006, όταν τον συνέλαβαν με σκοπό να τον στείλουν στο Ιράν.

Μετά την απελευθέρωσή του ο Mehdi, μετέβη στην Ολλανδία, όπου υπέβαλε αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου, η οποία απερρίφθη από τις αρχές με τρόπο -κατά τις πληροφορίες μας- έκδηλα μεροληπτικό και εσφαλμένο.

Οι ολλανδικές αρχές πρόκειται κατά τις προσεχείς ώρες να στείλουν τον Mehdi στη Μεγάλη Βρετανία, όπου κινδυνεύει να απελαθεί στο Ιράν και να του επιβληθεί η θανατική ποινή.

Τι σκοπεύει να πράξει επειγόντως η Επιτροπή προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι τα κράτη μέλη θα σεβαστούν το κοινοτικό (οδηγία 2004/83/ΕΚ ) και το διεθνές δίκαιο (συνθήκη της Γενεύης) όσον αφορά την απαγόρευση απέλασης ατόμων που ζητούν πολιτικό άσυλο σε χώρες όπου διατρέχουν τον κίνδυνο να διωχθούν και να τους επιβληθεί η θανατική ποινή, ειδικότερα λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεών τους;



Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - http://www.europarl.europa.eu/