Τό πρόσωπό μου
σʼ αὐτή τήν ξεχασμένη κι ἀπʼ τή ζωή φωτογραφία
- μήν κοιτᾶς.
Δέν εἶμαι ἐγώ.
Κι ἄν πάλι εἶμαι
τό ἀτσαλάκωτο τῆς ἐπιφάνειάς του
πιά δέ μοῦ ἀνήκει…
Τότε
τά χείλη μου ἀγνοοῦσαν
τῆς προδοσίας τή στυφή τή γεύση.
Καί γιά τήν ἀγάπη εἶχαν μόνο νά σοῦ ποῦν.
Τώρα
μέ στίχους δύστροπους
πού ἔμαθαν νά χάνουν λίγο-λίγο τό νόημά τους
σέ ταλαιπωροῦν.
Σέ κουρασμένα ὄνειρα
δέν περίμεναν νά λογοδοτήσουν.
Οὔτε γιά τή θνητότητα τῶν λέξεων
νά διαμαρτυρηθοῦν…
Ὄχι, ψυχή μου.
Δέν θλίβομαι γιά ὅλα αὐτά.
Μόνο πού μʼ ἐκεῖνο τό ἴδιο παράφορο πάθος
δέν πρόκειται ποτέ νά σέ φιλήσουν
- θλίβομαι.
Τότε
τά μάτια μου δέν εἶχαν δεῖ
τήν ἀκαριαία πτώση τοῦ Ἔρωτα
στό ἄγονο ἔδαφος τοῦ χρόνου.
Τά φτερά μου τσακισμένα
ἀπʼ τό βάρος τῶν ψευδαισθήσεων
δέν φαντάστηκαν.
Κι ἀλήθεια –
τήν ὀδυνηρή εἰκόνα ἑνός ἀποχαιρετισμοῦ
νά τή γνωρίσουν, δέν πίστευαν.
Τότε
ἡ φλόγα τῆς ἐλπίδας ἔκαιγε ἀκόμα μέσα τους
ἀνυποψίαστη
γιά τόν χειμῶνα πού θά τήν πάγωνε
μέχρι καί τήν τελευταία της σπίθα.
Τώρα
ταξίδια στάσιμα σέ βαλτωμένες θάλασσες καί -
καί δύσβατα λιμάνια
μονάχα τά στοιχειώνουν.
Ὄχι, ψυχή μου.
Γιά ὅλα αὐτά δέν θλίβομαι.
Μόνο πού μʼ ἐκείνη τήν ἴδια ἀκλόνητη πίστη
δέν πρόκειται ποτέ νά σʼ ἀντικρύσουν
- θλίβομαι.
Στʼ αὐτιά μου
δέν εἶχε φτάσει ὁ ἀπόηχος τέτοιας ἀπόγνωσης˙
ἀπʼ τῶν ἀνθρώπων τήν φλύαρη τήν κράση
τόση σιωπή συσσωρευμένη δέν ἄκουσαν ποτέ
καί οὔτε γιά τῆς ψυχῆς τό παρακάτω
ἀντέχουν πιά νʼ ἀκούσουν…
Τό πρόσωπό μου, λοιπόν
σʼ αὐτή τήν φωτογραφία πού δείχνει νά μοῦ μοιάζει
- μήν κοιτᾶς.
Ἄτυχη στάθηκε πολύ.
Ἔτσι ἀνέφικτα ὅπως μέ ἀπο-θανάτωσε…
--------------------------------------------------
Ρούλα Πετρέλλη: Μήδειες και Κλυταιμνήστρες, εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης, Μάρτιος 2008
Αγγιχτήκαμε τυχαία
κάτω απ’ το τραπεζάκι του καφενείου,
γόνατο με γόνατο
κι αναριγώ ακόμα από το φίλημα αυτό,
το φευγαλέο, των ρούχων.
Τα χέρια μου δειλά..
Δεν την αγγίζουνε.
Δεν το τολμούν…
Αν και ιδρώνουνε στη σκέψη αυτή,
πορφυρά ροδοπέταλα επιθυμίας
γεμίζοντας τις χούφτες μου.
Αχ! Το άρωμα απ’ το δέρμα της
να τρύπωνε στις παλάμες μου για λίγο.
Για λίγο μόνο…
Όσο η γουλιά του καφέ κάνει να κατρακυλήσει
στον άφωνο από αμηχανία λάρυγγά μου.
Όσο το βιαστικό από ντροπαλότητα βλέμμα μου
τολμά στο λευκό της κόρφο,
στον αχνιστό της μπούστο επάνω,
λίγο να σκαρφαλώσει.
Τα χείλη μου τραγάνισε η έξαψη…
Ανάβω τσιγάρο
για να καλύψω το κόκκινο απ’ το δάγκωμα.
Νοιώθει το ίδιο;
--------------------------------------------------
Χρήστος Ρούσσος: Ποιητικές Αποδράσεις, εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007
Όταν ρόδιζαν τ’ αγριοκέρασα και τα βατόμουρα,
στα πράσινα φυλλώματα του κάμπου.
Όταν οι πεταλούδες άρχιζαν
το τρελό χαριτωμένο τους πέταγμα,
σαν πιτσιλιές χρωμάτων μοιάζοντας
στο γαλάζιο καμβά τ’ ουρανού.
Όταν άνθιζαν τα πρώτα κρίνα,
κι οι πρώτοι ντροπαλοί νάρκισσοι,
στην άκρη της λίμνης.
Όταν τ’ αγιόκλημα νωχελικά,
απλώνονταν χαδιάρικα στον φράχτη,
κι αγκάλιαζε τρυφερά την αυλόπορτα.
Όταν ανοίγανε τα νούφαρα στη λίμνη,
κι οι κύκνοι ερωτοτροπούσαν,
με απλωμένες φτερούγες,
στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Όταν κελαηδούσαν τα πουλιά,
γλυκά, παθιασμένα, μεθυστικά,
στα κλαδιά της αγράμπελης,
ύψωνα τα χέρια ψηλά προς τον Ήλιο,
σαν αρχαίος αιγύπτιος,
να υμνήσω την ύπαρξή του,
να υμνήσω το σφρίγος, του οργασμού,
της ζωής γύρω μου.
Τώρα κλείνω τα μάτια να μη βλέπω.
Δεν έχω ορίζοντες,
θάλασσες μακρινές και κάμπους,
ν' αγναντέψω.
Τοίχους και πάλι τοίχους,
μάντρες συρματοπλέγματα και κάγκελα,
την όραση μου εγκλωβίζουν.Κλείνω τ’ αυτιά για δεν ακούω,
Θροΐσματα των φύλλων,
Κελαηδίσματα πουλιών,
μόνο κραυγές βοηθείας,
και πόνου ουρλιαχτά ακούγονται.
Κλείνω τα μάτια για να 'ρθει το χθες.
Κλείνω τ’ αυτιά ν’ αφουγκραστώ ήμερους ήχους.
ότι εικόνες ζωής μειναν του χθες,
να θυμηθώ ξανά πριν στάχτη γίνουν,
απ’ τη φωτιά τον κουρνιαχτό του σήμερα,
και τέφρα γίνουν,
να με σκεπάσουν σαν ταφόπλακα,
σαν την αρχαία πόλη,
των ηδονών και του έρωτα η λάβα του Βεζούβιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου