Διεμφυλικός και άστεγος.

Ηνωμένες Πολιτείες:

Άστεγοι νέοι αγωνίζονται να χτίσουν τις ζωές τους στο Chicago.

του Meribah Knight

Ντυμένος με μαύρο, φαρδύ τζιν παντελόνι, ένα γκρι αμάνικο μπλουζάκι και ένα καπέλο της Harley Davidson φορεμένο ανάποδα, κάποιο φθινοπωρινό βράδυ που ψιχάλιζε, o Juan Gallaher καθόταν και καταβρόχθιζε ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα από το βανάκι της βραδινής υπηρεσίας της πρωτοβουλίας για την άστεγη νεολαία στην Λεωφόρο του Belmont και την Halsted Street.

Ήταν 8:30 μ.μ και ο Κος Gallaher έτρωγε το πρώτο γεύμα της ημέρας. Αλλά έχει περάσει τόσος καιρό, τόσες φορές χωρίς φαγητό, που η πείνα είναι πια μια αίσθηση λιποθυμίας, είπε, ενώ ξέρει ότι πρέπει να φάει.

Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, είχε κλείσει τα 21. Ενώ αυτή η ηλικία είναι μια ευχάριστη περίοδος για τους περισσότερους νέους, για τον Κο Gallaher – υπό την κηδεμονία της πολιτείας από το 2006 – σήμαινε ότι δεν δικαιούται πλέον τις υπηρεσίες της πρόνοιας του Illinois για παιδιά. Και έτσι, έχασε το διαμέρισμα και την επιδότησή του.

“Έχω μάθει στην ζωή μου ότι τίποτα δεν είναι σταθερό”, λέει ο Κος Gallaher. Και έτσι, εστιάζει στα βασικά: στο να βρει ένα δωρεάν γεύμα και ένα μέρος να κοιμηθεί – ίσως κάτω από μια γέφυρα, σε ένα εγκατελειμένο σπίτι ή στριμωγμένος με άλλους άστεγους νέους και νέες στο μικρό διαμέρισμα κάποιου φίλου.

Με την ανεργία στην πολιτεία του Illinois να κυμαίνεται στο 10,1%, σε συνδυασμό με την έλλειψη προσιτών κατοικιών προς ενοικίαση και κλινών σε καταφύγια, η αύξηση των άστεγων νέων στο Chicago δημιουργεί στρες σε ένα υπερφορτωμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που αντιμετωπίζει μεγάλες περικοπές στον προϋπολογισμό και τα προγράμματά του.

Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι στο Chicago ζουν περίπου 3,000 άστεγοι, που κάθε βράδυ χρειάζονται ένα μέρος να κοιμηθούν. Αλλά υπάρχουν μόλις 209 διαθέσιμες κλίνες στους ξενώνες για νέους – μόλις το 5% των περίπου 4,000 κλινών που υπάρχουν σε όλους τους ξενώνες της πόλης. Και με τους τοπικούς ξενώνες για νέους να διώχνουν περισσότερο κόσμο από ποτέ, όπως λένε οι πάροχοι, οι νέες και νέοι άστεγοι αφήνονται να περιπλανιούνται σε ένα σύστημα που είναι σχεδιασμένο για να εξυπηρετεί ενήλικες.

Η άστεγη νεολαία, χρειάζεται φροντίδα, αποτελούν εύκολο στόχο για εγκλήματα και κακοποίηση και μερικές φορές είναι οι ίδιοι επιρρεπείς στο να διαπράξουν εγκλήματα. Αυτό καθιστά την φροντίδα τους μια δύσκολη και περίπλοκη υπόθεση. Εκτός από την στέγαση χρειάζονται επιπλέον υπηρεσίες για την εκπαίδευση και την επαγγελματική τους κατάρτιση που θα βοηθήσουν στην κοινωνική τους εξέλιξη.

Ο Κος Gallaher είναι επίσης διεμφυλικός και πρώην κηδεμονευόμενος της πολιτείας – δύο στοιχεία που σύμφωνα με έρευνες, αυξάνουν τις πιθανότητες του να μείνει άστεγος.

Οι ειδικοί λένε ότι οι λεσβίες, γκέι, αμφιφυλόφιλοι/ες και διεμφυλικοί/ες αποτελούν ένα δυσανάλογο ποσοστό των άστεγων νέων. Αποτελούν σχεδόν το 40%.

Πολλοί νέοι και νέες με θέματα ταυτότητας φύλου έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους ή έχουν δραπετεύσει. Στο Chicago, συγκεντρώνονται συνήθως στην περιοχή Boystown, που αποτελεί πόλο έλξης για νεαρούς γκέι και οι λεσβίες στην Halsred Street, στην Βόρεια πλευρά της πόλης, αναζητώντας αυτοσχέδιες μορφές οικογένειας που γεννιούνται στον δρόμο – μαμάδες, μπαμπάδες, ανιψιές, ανιψιοί, αδέλφια “του δρόμου”. Μερικοί αυτοαποκαλούνται και “δίδυμα”.

Μια Ιστορία κακοποίησης

Ο Κος Gallaher, δεύτερος σε ηλικία από 11 παιδιά, αρέσκεται στο να λέει πως κατάγεται από “μια τρύπα κάτω από μια πέτρα στην μέση του πουθενά”. Το πιστοποιητικό γέννησης δείχνει ότι γεννήθηκε στην κομητεία του Duplin, στην Νέα Καρολίνα, στις 2 Οκτωβρίου του 1990, με το όνομα Paige Francis Gallaher.

Είπε ότι μεγάλωσε άστεγος, κοιμόταν σε κάδους σκουπιδιών και δέντρα μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του και την μητέρα του η οποία έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών. Οι ιστορίες κακοποίησης που έχει να διηγηθεί είναι οδυνηρές: βιασμός, ξυλοδαρμοί, καταναγκαστική πορνεία. Επί σειρά ετών, ο Κος Gallaher δυσκολευόταν με την ταυτότητα φύλου του. Ενώ γεννήθηκε βιολογικά γυναίκα, ένιωθε πιο άνετα φορώντας αντρικά ρούχα, κάνοντας βάρη και με το να “περνάει” ως άντρας.

Για τον Κο Gallaher, η αντρική ταυτότητα ήταν ουσιαστική. Για την οικογένειά του ήταν “ένα βδέλυγμα της φύσης”, όπως θυμάται την μητέρα του να λέει. Σταδιακά τον απομόνωσαν και πλέον δεν έχει καθόλου επαφές με την μητέρα ή τα αδέλφια του.

Τον έστειλαν να ζήσει με έναν συγγενή στο Illinois, αλλά ακολούθησε κι άλλη κακοποίηση και φυγή, είπε. Με τον καιρό, όπως δείχνουν τα χαρτιά του, η πολιτεία ανέλαβε την κηδεμονία του και τον τοποθέτησαν σε ένα ομαδικό σπίτι. Μετακινήθηκε σε διάφορα προγράμματα στέγασης, και γυναίκα ακόμη, στα 19, απέκτησε μια κόρη.

Το 2010, υπό την φροντίδα του Κέντρου Υγείας Howard Brown στο Lakeview, o Κος Gallaher ξεκίνησε ορμονοληψία ώστε να κάνει την μετάβαση από γυναίκα σε άντρας. Θα πρέπει κάθε μήνα, με κάποιον τρόπο, να εξασφαλίζει τα 35 δολάρια που κοστίζουν οι ενέσεις ορμονών για να συνεχίσει να τις παίρνει. Στις 23 Νοεμβρίου του 2010, άλλαξε και επίσημα το όνομά του από Paige σε Juan, όπως φαίνεται στα χαρτιά του. Τον Φεβρουάριο έδωσε την κόρη του για υιοθεσία μετά την παρέμβαση της πρόνοιας, όταν την είχε αφήσει σε ένα φίλο του ενώ νοσηλευόταν. Ο Κος Gallaher επέλεξε την ανοιχτή υιοθεσία, καθώς δεν ήθελε να την αφήσει σε προνοιακό πρόγραμμα στο οποίο ο ίδιος πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του.

Ως δικαιούχος ενός προγράμματος ανεξάρτητης διαβίωσης, ο Κος Gallaher ζούσε σε ένα διαμέρισμα στο πάρκο Melrose. Αγαπούσε τόσο τα δυτικά προάστια που τα ονόμασε “Πόλη της Ελπίδας” (Hope City). Αλλά όταν τον Οκτώβριο πέρασε το όριο ηλικίας για το προνοιακό πρόγραμμα παιδιών έχασε το διαμέρισμά του – και βρέθηκε ξανά στον δρόμο.

Σχεδόν το 40% των νέων που κλείνουν τα 21 και χάνουν την πρόσβαση σε προγράμματα αναδοχής μένουν με κάποιον τρόπο άστεγοι, σύμφωνα με έρευνα του 2010 στην κέντροδυτική Αμερική από το Chapin Hall, κέντρο στήριξης για παιδιά.
Επίσης, τα δεδομένα για το 2009 δείχνουν ότι στο Illinois αυξήθηκε ο αριθμός των ανάδοχων παιδιών που ενηλικιώθηκαν στο 1,2% ενώ σε εθνικό επίπεδο, ο αριθμός μειώθηκε σχεδόν στο μισό, στο 1%.

“Μόλις κλείσεις τα 21, χάνεις όλη την υποστήριξη”, λέει η Amy Dworsky, ανώτερη ερευνήτρια στο Chapin Hall. “Ζούμε σε ένα μέρος με μεγάλη έλλειψη προσιτής στέγασης και γνωρίζουμε ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι δεν κερδίζουν αρκετά χρήματα. Οι επιλογές τους είναι περιορισμένες”.

Το Chicago, με την γοητεία της μεγάλης πόλης και τις συνεχόμενες υπηρεσίες, προσελκύει άστεγους νέους και νέες, καθώς και όσους “δραπετεύουν”. Όμως, καθώς ο πληθυσμός αυξάνεται, οι ομοσπονδιακές και πολιτειακές περικοπές μειώνουν τους προϋπολογισμούς των οργανισμών που προσφέρουν υποστήριξη.

Μια έρευνα της Ομοσπονδίας αστέγων του Chicago η οποία δημοσιεύτηκε την Δευτέρα, αναφέρει πως το 55% των οργανισμών που διαχειρίζονται κονδύλια για την πρόληψη στους αστέγους αναφέρουν πως θα έχουν ξεμείνει από χρήματα έως τις 31 Δεκεμβρίου. Πέρυσι, τα προγράμματα φιλοξενίας στο Illinois εξυπηρέτησαν 40,542 άτομα, αλλά 45,673 άνθρωποι απορρίφθηκαν λόγω ανεπάρκειας υποδομών, όπως αναφέρει η έρευνα.

Στον προϋπολογισμό της πολιτείας του Illinois για το 2012, ο Κυβερνήτης Pat Quinn ενέκρινε περικοπές 4,7 εκατομμυρίων δολαρίων, μείωση 52% στις δαπάνες της πολιτείας για ξενώνες, στέγαση έκτακτης ανάγκης και μεταφορές. Οι συνήγοροι των αστέγων ελπίζουν να πείσουν τους νομοθέτες να ανακαλέσουν τις περικοπές την Τρίτη, τελευταία μέρα της φετινής νομοθετικής συνόδου.

“Θέλουμε η άστεγη νεολαία να ακουστεί. Είναι πολύ συχνά αόρατοι”, είπε η Anne Holcomb, συντονίστρια του προγράμματος του ξενώνα “Night Ministry”. “Είναι αόρατοι όσο αφορά τις χρηματοδοτήσεις”.

Κάνοντάς το να δουλέψει

Για νέους όπως ο Κος Gallaher, η διάβρωση των χρηματοδοτήσεων σημαίνει ότι θα έχει λιγότερη επικοινωνία με κοινωνικούς λειτουργούς και θα περνάει περισσότερο χρόνο γυρνώντας στους δρόμους, φιλοξενούμενος σε καναπέδες, και φροντίζοντας τον εαυτό του. Πιστεύει ότι έχει ελλιπή πληροφόρηση σχετικά με την εργασία, την εκπαίδευση ή άλλες ευκαιρίες που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια του.

Πρόσφατα, ενώ καθόταν σε ένα χαλί στο πάτωμα, στο διαμέρισμα ενός φίλου στο Δυτικό Pullman, στην νότια πλευρά της πόλης, μια περιοχή που αυτός και οι φίλοι του αποκαλούν Ragtown (Κουρελούπολη), ο Κος Gallaher είπε το πρόσφατο ρητό του: “Αυτή δεν είναι η ζωή που θέλω, αλλά είναι η ζωή που έχω, και δεν μπορώ να αφήσω την ζωή που έχω να με σκοτώσει πριν αποκτήσω την ζωή που θέλω”.

Ο Κος Gallaher περηφανεύεται για την “γνώση του δρόμου” που κατέχει. Το πιο πολύτιμο από τα λίγα υπάρχοντά του - τα οποία περιλαμβάνουν πέντε “μαγικές” τράπουλες, ένα σουγιά, έναν υπολογιστή Dell και ένα mp3 player – είναι ένας πυρίμαχος χαρτοφύλακας που περιέχει κατηγοριοποιημένους φακέλους με φυλλάδια που περιέχουν πληροφορίες για μετακινήσεις, στέγαση, ψυχική υγεία, internet cafe, δουλειές και φαγητό.

Για την άστεγη νεολαία του Boystown, o Κος Gallaher είναι ένα είδος συνδέσμου. Ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ των παρεχόμενων υπηρεσιών και των νέων ανθρώπων που τις χρειάζονται. “Εάν χρειάζεσαι βοήθεια”, είπε, “έρχεσαι σε εμένα. Θα σου πω πού να πας για να βρεις αυτό που χρειάζεσαι”.

Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο, και είναι πλέον λίγες οι παραπομπές που μπορεί να κάνει ο Κος Gallaher. “Με όλες αυτές τις περικοπές στους προϋπολογισμούς, δεν υπάρχουν πολλά προγράμματα τώρα”, είπε, “Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα”.

Στις 16 Νοεμβρίου, ο Κος Gallaher μάζεψε αρκετά χρήματα για να βγάλει έξω τον σύντροφό του – ο οποίος συστήνεται ως Genesis και όπως πολλοί άστεγοι νέοι, αρνείται να δώσει το πραγματικό του όνομα – για να γιορτάσουν τα εικοστά του γενέθλια, στο Castle Buffet στην διασταύρωση Belmot και Kimball. Μέσα εκεί, ο Genesis, ο Κος Gallaher και οι δύο “ανηψιοί” του ανακήρυξαν έναν διαγωνισμό φαγητού. Στοίβαξαν τα πιάτα τους με τηγανητές γαρίδες, πίτσα, σοταρισμένα λαχανικά και γλυκά ψωμάκια, και έφαγαν τηγανιτές πατάτες με κινέζικα ξυλάκια. Γελώντας, έβαλαν φωτιά σε χαρτοπετσέτες για να τις σβήσει ο Genesis και να κάνει μία ευχή.

Είπαν να πάνε στην “Πόλη της Ελπίδας” μετά το φαγητό, αλλά κατέληξαν στο Boystown, τριγυρνώντας στην οδό Halsted και χαζολογώντας. Οι περαστικοί κοιτούσαν. Μερικοί άλλαξαν δρόμο.

Αλλά έκανε πολύ κρύο για να περπατούν όλη νύχτα και ήταν πολύ αργά για να πάνε σε κάποιον κοντινό ξενώνα. Έκαναν ωτοστόπ για να επιστρέψουν στο διαμέρισμα στο δυτικό Pullman.

H “Πόλη της Ελπίδας” θα έπρεπε να περιμένει.

“Αύριο” είπε ο Κος Gallaher καθώς έβγαινε από το τραίνο, ενώ η “Σονάτα του σεληνόφωτος” του Μπετόβεν έπαιζε στο mp3 player του. “Αύριο θα πάμε στην “Πόλη της Ελπίδας”.


Μετάφραση - Επιμέλεια για το transs.gr: * Ζαχαρίας Κωστόπουλος

*O Ζαχαρίας Κωστόπουλος, έχει σπουδάσει θέατρο και marketing και είναι ενεργό μέλος σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και HIV/AIDS. Επίσης, είναι εθελοντής στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών. Στο transs.gr μεταφράζει εθελοντικά, ειδήσεις και άρθρα, στηρίζοντας τον αγώνα της τρανς κοινότητας.


Πηγή : © Transs.gr με πληροφορίες από: New York Times, του Meribah Knight