Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

«Πώς με λένε; Μαρία, Καίτη ή ό,τι άλλο θες...»



Το «κοριτσάκι» που βρίσκεται απέναντί μου δεν θέλει να πει τι χρέος ακριβώς ξεπληρώνει χρόνια τώρα. Εχει την αθώα επιθετικότητα του «κοριτσιού» που βρίσκεται σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο και με λάθος πρόσωπο. Μιλά χωρίς συσπάσεις στη φωνή ή το πρόσωπο. Ενα πλάσμα που φαίνεται να μην έχει επιθυμίες, να μην έχει ανάγκες, να 'χει «τακτοποιήσει τα συναισθήματά του και να να 'χει βάλει γύρω ηλεκτροφόρα σύρματα για τους ενοχλητικούς». Ηλικία αδιευκρίνιστη, 35, 40 μπορεί και παραπάνω, επάγγελμα, το αρχαιότερο, όνομα...

«Ασ' το, λέει με τόνο που δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Πες πως με λένε Μαρία, Καίτη ή ό,τι άλλο θες...».

Μαρία, λοιπόν, μια σύγχρονη Μαρία Μαγδαληνή. Μόλις το ακούει, θυμώνει κι επιτέλους οι μύες του προσώπου της κινούνται...

«Αυτά τα πρόσωπα είναι θεία, είναι ιεροσυλία να τα χρησιμοποιούμε με τόση ευκολία, λέει αυστηρά. Ο ίδιος ο Χριστός μάς δίδαξε την ταπεινοσύνη, τη θυσία, την αγάπη. Και το περιστατικό με τη Μαρία τη Μαγδαληνή που περιγράφει το Ευαγγέλιο δείχνει πώς ο ίδιος ο Χριστός αντιμετώπιζε γυναίκες σαν εμάς... Με αγάπη, με γλυκύτητα».

Τώρα τη Μεγάλη Εβδομάδα θα πάτε καθόλου στην Εκκλησία;

«Βέβαια. Πιστεύω στον Θεό βαθιά και πηγαίνω συχνά στην Εκκλησία, όχι μόνον τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, όπως κάνετε όλοι εσείς... Αν κάποια Κυριακή δεν πάω στην Εκκλησία, πηγαίνω μία από τις επόμενες ημέρες, έτσι για να ανάψω ένα κερί. Ερχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου, έχω ανάγκη να το κάνω αυτό. Τις ημέρες αυτές, της Μεγάλης Εβδομάδας, τις θεωρώ ιερές...».

Πώς θεωρείτε το επάγγελμα που κάνετε;

«Εμείς προσφέρουμε έργο στην κοινωνία, ποιος όμως το αναγνωρίζει; Ποιος θα μάθει τι δουλειά κάνουμε και δεν θα απομακρυνθεί; Και λοιπόν, κάνουμε αυτή τη δουλειά, τι έγινε δηλαδή; Ξέρει κανείς τι δουλειά κάνει καθένας στην πραγματικότητα; Υπάρχουν κορίτσια που είναι φοιτήτριες και επειδή δεν τους φτάνουν τα λεφτά που παίρνουν από το σπίτι τους -τα θέλουνε όλα βέβαια- βγαίνουν στο πεζοδρόμιο. Ορισμένες το κάνουν και για πλάκα, επειδή έτυχε και έμπλεξαν με παρέες. Αυτές οι κοπέλες δεν έχουν συνήθως υποχρεώσεις, παιδιά να θρέψουν, έξοδα να τρέχουν. Το κάνουν για να φτιαχτούν ή να αποκτήσουν χλιδή. Δεν βγαίνουν κάθε βράδυ, βγαίνουν όποτε θέλουν αυτές. Αλλες γίνονται πόρνες από ανάγκη γιατί ο άνδρας τους τις παράτησε ή γιατί είναι φυλακή ή γιατί είναι χήρες και βρέθηκαν στην ανάγκη...».

Τα παιδιά σας ξέρουν ότι κάνετε αυτήν τη δουλειά;

«Καμία γυναίκα δεν θέλει να μάθει σχετικά το παιδί της. Το πρόβλημα είναι όταν τα παιδιά μεγαλώνουν κι αρχίζουν να ρωτούν πού πας όταν φεύγεις. Πού βρίσκεις τόσα λεφτά. Είναι μια φοβερή στιγμή να σε κοιτάξει το παιδί σου στα μάτια και να είσαι αναγκασμένη να πεις την αλήθεια...».

Από τη γειτονιά έχετε προβλήματα;

«Οχι, γιατί κανείς δεν ξέρει τι κάνουμε. Οταν έχεις λεφτά, κανείς δεν σε ρωτάει πού τα βρήκες. Είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας -νοίκια, κοινόχρηστα και τα λοιπά. Τι την ενδιαφέρει τη γειτόνισσα τι δουλειά κάνω εγώ. Τους περισσότερους στη γειτονιά ούτε που τους ξέρω ούτε που με ξέρουν κι έτσι είναι καλύτερα. Μια γυναίκα πόρνη την αντιμετωπίζουν παντού σαν μολυσμένη, δεν έχουμε προχωρήσει και πολύ από παλιά...».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: