Τα τραβεστί της Πόλης

Ενα e-mail που μου έστειλε ο Σταύρος Θεοδωράκης μού θύμισε ωραία πράγματα! Εχει προσαρτημένη μια φωτογραφία του ανάμεσα σε τουρκικά τραβεστί. Χοντρά, αφράτα, με γαλάζια σκιά στα μάτια και στρας - το μάγουλο του Σταύρου είναι γεμάτο κοκκινάδι, χμ. Είναι παρμένη στα παρασκήνια ενός κλαμπ με ντραγκ κουίνς, την ώρα που τα κορίτσια μεταμορφώνονται σε θεές μεγατόνων - σκηνές από την εκπομπή του που θα μεταδοθεί την επόμενη Τρίτη (σήμερα).


( φώτο) Γκιουζέλ... ο Σταύρος Θεοδωράκης ανάμεσα στις ομορφονιές.


Τι μου θυμίζει;

Πριν από περίπου 12 χρόνια είχα γνωρίσει κι εγώ από τα μέσα τον υπέροχο και φριχτό κόσμο των τραβεστί της Πόλης. Είχα πάει με τον Σπύρο Στάβερη να συναντήσουμε τη μαχητική ηγερία τους, την κ. Ντεμίρ, που το καθεστώς την είχε επανειλημμένως ξυλοφορτώσει και φυλακίσει. Τα διεθνή σωματεία για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα την είχαν βραβεύσει αρκετές φορές, αλλά αυτή ζούσε με το σκυλί της σε έναν υγρό παράδρομο του Ταξίμ, σε ένα τυπικό, φτωχό τουρκόσπιτο με φτηνά χαλιά στους τοίχους, μαγκάλι και δεκάδες πλαστικά μπιμπελό. Το σπίτι λειτουργούσε και σαν πορνείο, ήταν κέντρο διερχομένων για κάθε παραδαρμένη τραβεστί - εκεί γνωρίσαμε και φωτογραφίσαμε πολλές μορφές μυθιστορηματικές: τη Μαντόνα με τα χαραγμένα χέρια, μια ξεδοντιασμένη τσατσά και μια Αγγλίδα που περιόδευε τον κόσμο ως Μπόνι Τάιλερ. Το βράδυ μάς πήραν δύο μικρά, φιλάρεσκα τραβεστί στο σπίτι τους στην άλλη πλευρά του Βοσπόρου και μας έκαναν το τραπέζι σε ένα δωμάτιο γεμάτο σκοτεινούς νταβατζήδες, τσόντες και κάδρα του Κεμάλ που αδυνατούσες να διακρίνεις πίσω από τους πυκνούς καπνούς της φούντας. Μετά, με το ταξί μάς πήγαν στο κέντρο τους που, αν δεν κάνω λάθος, λεγόταν Σεχραζάτ (ή 1.001 Νύχτες ή κάτι τέτοιο), όπου για πρώτη φορά έμπαινε μέσα φωτογράφος - κι εκεί, νομίζω, έβγαλα τα δύο ωραιότερα πορτρέτα του Στάβερη, μεθυσμένου, στη φιλόστοργη αγκαλιά μιας μελαχρινής Ασιάτισσας νταρντάνας. Από κάποια στιγμή και πέρα αδυνατώ να θυμηθώ τι έγινε - κάποια στιγμή καταλήξαμε στο Νέργκιμεν, που είναι ένα από τα πιο λούμπεν μαγαζιά της Πόλης, στο πυκνό Ακσαράι, που το περιβάλλον του θυμίζει έντονα Θεσσαλονίκη.

Συναντηθήκαμε επανειλημμένως τις επόμενες μέρες και κατά κάποιον τρόπο γίναμε φίλοι με την Ντεμίρ -το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εικόνες του Κόσμου» με σεμνό φώτο έντιτινγκ. Το είχα ξεχάσει μέχρι την περασμένη εβδομάδα, που διάβασα στον «Εκόνομιστ» ένα γαργαλιστικό άρθρο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η 76χρονη Χουζουζ Βιτζίν, η πιο διάσημη τραβεστί της Τουρκίας, που έχει και δικό της τηλεοπτικό σόου. Η κυβέρνηση του Ερντογάν, αν και είναι ειλικρινά φιλοδυτική, έχει τα γνωστά της θέματα με τη μαντίλα και το ισλαμικόν ήθος και της έχει βάλει χέρι. Το τουρκικό ΕΣΡ την πιέζει έντονα να βγάλει την πλατινέ περούκα της, τις διχτυωτές κάλτσες της και το αβυσσαλέο ντεκολτέ της - να υιοθετήσει μια πιο σεμνή εμφάνιση, πιο «ισλαμική». Η τραβεστί δεν θέλει να συμμορφωθεί και το θέμα δεν αποκλείεται, μετά τον «Εκόνομιστ», να φτάσει μέχρι τους «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Πάντως, η αίσθησή μου από τα πρόσφατα ταξίδια μου είναι διαφορετική. Υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στην Τουρκία απ' ό,τι παλιότερα (τουλάχιστον στην εξελιγμένη Πόλη) και τα τραβεστί από σκεύη ηδονής γίνονται σιγά σιγά άνθρωποι. Τα ίχνη της Ντεμίρ τα έχω χάσει -ή μάλλον δεν τα έψαξα ξανά-, διαβάζω όμως γι' αυτή στα περιοδικά και το ίντερνετ: είναι πια μια επιφανής εικόνα του Lambda, του κινήματος ομοφυλοφίλων της Πόλης. Εχω περιέργεια να δω τι καινούργιο ανακάλυψε ο Σταύρος - αν και την Τρίτη κλείνουμε τεύχος στη «Lifo» και μάλλον δεν θα προλάβω να τον δω.


Του ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΥ


Πηγή : Πολύχρωμος Πλανήτης - Colourful Planet - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/01/2008