Σε αναζήτηση του αληθινού εαυτού μου

Γαλλία



Η γραπτή εξομολόγηση του φωτογράφου και συγγραφέα Αξέλ Λεοτάρ, που έγινε εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία






Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο
της Σάντρας Βούλγαρη από την Καθημερινή,
αφορμή του οποίου στάθηκε παλιότερο ποστ του
Gay Super Hero με τίτλο "Το Λάθος
Φύλο", το οποίο είχα αναδημοσιεύσει στο
transs.gr και στο μπλογκ μου, το είχα στείλει με ενημερωτικό e-mail από το transs.gr και η κυρία Βούλγαρη έδειξε ενδιαφέρον επικοινώνησε μαζί του μέσω του Facebook και πήρε την συνέντευξη στον Αξέλ Λεοτάρ.



___________________________________
Της Σαντρας Βουλγαρη




«Νομίζω ότι πρέπει να τα λέμε όλα και να τα κάνουμε προσιτά σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να διαβάσει το βιβλίο ο μέσος αναγνώστης όχι ως κάτι ζοφερό ή σκανδαλιστικό. Θέλω να μπορέσουν να φανταστούν ότι ο Γκαμπριέλ είναι ο γείτονάς τους. Ή το παιδί τους. Αν ήταν το παιδί τους θέλω να αναρωτηθούν αν θα δέχονταν να το αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο το κοινωνικό περιβάλλον». Οταν πρωτοάκουσα για την ιστορία του Γάλλου φωτογράφου, συγγραφέα, κοινωνικού λειτουργού και ακτιβιστή Axel Leotar εντυπωσιάστηκα. Αίσθηση σοκ αλλά και δέους μαζί. Μια γυναίκα η οποία σε ηλικία 33 ετών ξεκίνησε τη διαδικασία της φυλομετάβασης και σήμερα είναι άντρας. Ο Αξέλ Λεοτάρ μιλάει για τον Γκαμπριέλ, μπλέκοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα για να πει τη δική του ιστορία μέσα από το τελευταίο του βιβλίο «Mauvais Genre» («Το λάθος φύλο»).

Δυσκολίες και τόλμη

Αλλάζεις φύλο για να μπορέσεις να ζήσεις έτσι όπως εσύ επιθυμείς. Μια πράξη απίστευτης τόλμης και θάρρους εάν συνειδητοποιήσει κανείς τις δυσκολίες, τις ταλαιπωρίες, σωματικές και ψυχολογικές, την περιθωριοποίηση έτσι όπως τις περιγράφει από τη δική του εμπειρία ο Αξέλ Λεοτάρ.

Αμηχανία, αποστροφή, συγκίνηση; Ζω σε μια χώρα όπου οι διαφυλικοί (transexuals) απλά δεν υπάρχουν, δεν είναι ορατοί (τουλάχιστον στα μάτια των πολλών) παρά μόνο μέσα σε ένα σύμπαν παραβατικότητας. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας να γίνουν δεκτοί από την κοινωνία αλλά και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στην επιλογή του φύλου, στον γάμο και στην οικογένεια. Εδώ οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν νομικά δικαιώματα στη συμβίωση, στον γάμο και την υιοθεσία. Ηρθα σε επαφή με τον Αξέλ Λεοτάρ μέσα από τη σελίδα του στο facebook. Του έστειλα τις σκέψεις μου και μερικές ερωτήσεις.

- Κοιτάτε ποτέ στο παρελθόν, στη ζωή που είχατε ως γυναίκα; Τι έχει αλλάξει;

- Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Από τη στιγμή που οι άλλοι με αναγνώρισαν ως άντρα, το πιο εντυπωσιακό πράγμα που μου συνέβη ήταν η αλλαγή στον τρόπο που μου συμπεριφέρονταν. Δεν είχα πραγματικά συνειδητοποιήσει μέχρι τότε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που κυριαρχείται και δημιουργείται από άντρες για άντρες. Ημουν γυναίκα μέχρι την ηλικία των 33, πάντα ενδιαφερόμουν για θέματα πολιτικά και πιστεύω ότι ήμουν φεμινίστρια. Τώρα που έχει γίνει η «μετάβαση» νομίζω ότι είμαι διπλά φεμινιστής, αυτή είναι η ουσιαστική αλλαγή. Αλλάζοντας φύλο ξαναγεννιέσαι κοινωνικά όμως η αληθινή σου γέννηση έρχεται με το πρώτο σου κλάμα. Αλλάζοντας την κοινωνική σου θέση ως γυναίκα σε αυτήν ενός άντρα δεν σβήνει το παρελθόν σου. Ετσι πάντα κοιτάς πίσω και αυτό είναι που σου επιτρέπει να χτίσεις το μέλλον.

Η οικογένεια

- Ποιες ήταν οι αντιδράσεις της οικογένειας και των φίλων σας;

- Εκανα την αλλαγή φύλου πολύ μακριά από την οικογένειά μου. Ζω στο Παρίσι και η οικογένειά μου κατοικεί κοντά στη Μεσόγειο. Τους έφερα προ τετελεσμένων γεγονότων. Από τη στιγμή που το είχα τολμήσει δύο αντιδράσεις ήταν πιθανές: η απόρριψη ή η αποδοχή. Είχα την τύχη να γίνω αποδεκτός. Εχασα την πλειοψηφία των φίλων μου όμως δεν το μετανιώνω. Εκανα καινούργιους.

- Πώς σας αντιμετωπίζουν οι άντρες; Και πώς οι γυναίκες;

- Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί δεν κυκλοφορώ στον δρόμο με μια ταμπέλα που να γράφει «είμαι τρανσέξουαλ»! Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι άντρες με αντιμετωπίζουν ως ίσο προς ίσο και έχω ανακαλύψει ένα είδος ανδρικής συνενοχής που δεν έχουν οι γυναίκες. Αυτή η συνενοχή έχει να κάνει με δύο πράγματα: οι άντρες με αναγνωρίζουν ως έναν από αυτούς και ως μέλος της κυρίαρχης τάξης. Είναι δύσκολο να πω εάν οι γυναίκες μου φέρονται διαφορετικά. Απλά μου είναι πια πιο εύκολο να τις συναντήσω και να τις γνωρίσω.

Ονειρα

- Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας τρανσέξουαλ στην κοινωνία μας; Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον;

- Μπορώ να πω ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη το να είσαι τρανσέξουαλ και να κάνεις αλλαγή φύλου είναι σαν να επιχειρείς μια «διαδρομή μετ' εμποδίων» ή ακόμη χειρότερα να ζεις έναν εφιάλτη. Ονειρεύομαι μια κοινωνία όπου κάθε άνθρωπος θα γεννιέται με ίσα δικαιώματα και θα είναι σωματικά και πνευματικά ελεύθερος. Για τους τρανσέξουαλ είναι ιδιαίτερα επείγον η «κατάστασή» τους να μη θεωρείται πια ένα ψυχολογικό ή ψυχιατρικό πρόβλημα. Θα πρέπει τα πιστοποιητικά που δηλώνουν το νέο τους φύλο να εκδίδονται και να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα με οποιονδήποτε άλλο πολίτη. Για παράδειγμα στη Γαλλία ένας τρανσέξουαλ που δεν επιθυμεί να κάνει εγχείρηση φύλου (εδώ συγκαταλέγεται η πλειοψηφία) δεν μπορεί και να αποκτήσει τη νομική ταυτότητα που αντιστοιχεί στο φύλο στο οποίο έχει «μεταβεί», δεν μπορεί να παντρευτεί, να υιοθετήσει παιδί και θα έχει δυσκολίες να βρει δουλειά. Για μένα αυτές οι συνθήκες αποτελούν καταπάτηση του ευρωπαϊκού καταστατικού για τα ανθρώπινα δικαιώματα...



Πηγή : H KAΘHMEPINH 16/5/09